In de herenmarathon begon de oranjedelegatie sterk. Bij de eerste serieuze kopgroep wisten zich maar liefst vier Nederlanders te voegen. Deze groep werd helaas teruggehaald, waarna er wat solopogingen werden gedaan.
De kopgroep die erna ontstond was een blijvende. Felix Rijhnen, Jorge Balanos, Jason Suttels, Timothy Loubineaud, Ingmar Berga, Fu-Shiuan Ko, Matteo Barison, Philip Due Schmidt, Santiago Roumec en Tomas Bohumsky streden samen om de medailles. Een groepje achtervolgers kon na stilvallen van het peloton in de laatste ronde aansluiten. Dit waren Yan-Cheng Chen en David Morell. Bart Hoolwerf zat ook in het achtervolgingstreintje, maar moest vlak voor aansluiting lossen.
Opvallend aan deze kopgroep is dat Suttels, Barison en Bohumsky zich als junioren tussen de grote mannen de finalestrijd inreden. Valentin Thiebault was er ook bij toen de kopgroep ontstond, waardoor Frankrijk met twee man in het voordeel was, hij moest echter lossen.
Ondanks verschillende wegrijdpogingen in de slotronde kwam de kopgroep toch gezamenlijk op de finishlijn af. De eindsprint werd gewonnen door Rijhnen, gevolgd door Bolanos en Suttels. Berga finishte na een knappe eindsprint op plaats vijf, maar vier tienden van een seconde verwijderd van het eremetaal.
Dames
De Nederlandse ploeg begon sterk aan de koers en voerde in de beginfase van de wedstrijd het peloton aan. In de daaropvolgende rondes versprokkelde de oranjetrein.
Ondanks een dappere ontsnappingspoging van Rocio Berbel Alt kwam de koers toch aan op een eindsprint. De werldtitel ging met minimaal verschil naar Ho-Chen Yang, voor de topfavoriete Francesca Lollobrigida en de Colombiaanse Johana Viveros. De Colombiaanse kreeg echter een DQ na de finish en het brons ging naar haar landgenote Maria Camila Guerra Guevara. Bianca Roosenboom, die na haar vierde plaats op het WK van een jaar eerder haar zinnen op een medaille had gezet, moest het doen met de zevende plaats. Daarmee was zij de beste Nederlandse. Manon Kamminga werd dertiende.
