De toeschouwers op de Ireen Wüstbaan in Tilburg keken hun ogen uit. Ze hadden gerekend op een fraaie finale met dertien koplopers die een ronde voorsprong hadden genomen op het peloton. Maar dat liep heel anders. De meute had nauwelijks afgesprint, of Bart de Vries ging er al vandoor. Hij kreeg Stoltenborg en Hoogeveen mee. De rest keek elkaar aan, vertikte het te rijden, en zo hadden de drie binnen no-time een ronde voorsprong gepakt.
’’Ik denk dat we vier rondjes nodig hadden’’, stelde Bart de Vries. Het was, vervolgde hij, ook precies het plan dat zijn ploegleider Jeroen de Vries van Bouw & Techniek in elkaar had getimmerd. Natuurlijk waren de pijlen in eerste instantie gericht op Fabio Francolini. Maar ‘la Ferrari’ miste de kopgroep en dus werd er overgeschakeld op Plan B.
’’Het greep allemaal mooi in elkaar’’, vertelde Bart de Vries. ’’In het peloton was Francolini de bliksemafleider. Hij was de man waar iedereen naar keek, waardoor wij wat meer ruimte kregen. En in de kopgroep was die rol weer weggelegd voor Robert Post. Maar wij hadden al een afspraak gemaakt. Bij het afsprinten van het peloton zou Post een gat laten vallen en ik zou wegrijden. Precies zo ging het, en alleen Stoltenborg en Hoogeveen waren mee.’’
Het trio keek elkaar een paar rondjes aan, maar het was Hoogeveen die de knuppel in het hoenderhok gooide bij het ingaan van de laatste ronde. ’’Ideaal scenario’’, vond De Vries. ’’Ik had ze alletwee voor me en op het rechte eind kon ik ze beide pakken. Bij het ingaan van de laatste bocht zat ik er al voor en daarna hoefde ik alleen nog maar door te trekken naar de finish.’’
Van hel naar hemel
Zo belandde de jubelende Bart de Vries van de hel in de hemel. Een etmaal eerder stond hij nog balend langs de kant, terwijl zijn maatjes hun rondjes draaiden. Vijf rondjes slechts duurde zijn optreden in Eindhoven. Een valpartij werd de Fries noodlottig. ’’Het scharnierpunt van mijn schaats was beschadigd geraakt. Ik kon meteen naar de kant.’’
Misschien had het zo moeten zijn, want daardoor stond De Vries wel heel anders aan de start in Tilburg. Een soort supercompensatie, dacht hij zelf. ’’Misschien niet eens zozeer fysiek, maar wel mentaal. Ik was supergemotiveerd om er iets van te pakken.’’ Knipogend: ’’Ik had zelfs voor de wedstrijd al mijn podiummuts in mijn jack gedaan.’’
Zijn laatste zege was alweer even geleden, bekende De Vries, ’’Te lang. Dat was in 2011, in Alkmaar.’’ Daar klopte hij in een rechtstreeks sprintduel broer Bob, die in Tilburg met het grootste deel van de A-wareploeg ontbrak. ’’Dit is een hele opluchting’’, stelde de 27-jarige De Vries. ’’We hebben bij het team een perfecte organisatie. Ik ben semi-professional, steek er heel veel tijd in. Dan is het mooi als er eens iets terugkomt. Ook voor mijn vriendin en mijn kindje. Mijn schaatscarrière vraagt ook van hen offers. Dan is dit heel mooi.’’
Curieus detail: Bouw & Techniek won vorig seizoen één wedstrijd. Dat was Fabio Francolini, in Tilburg. De Italiaan, lachend: ’’We like Tilburg.’’
Lees alles over de KPN Marathon Cup in Tilburg op onze speciale pagina.
