Met nog zeventien ronden op het bord vertrok de vrouw uit Nieuwleusen uit de kopgroep die ze samen met ploeggenote Elma de Vries, Bianca Roosenboom en Lisa van der Geest had gevormd. "Ik moet het niet van de sprint hebben, dus ik dacht: 'ik ga gewoon en kijk wel waar het schip strandt'", lacht ze.
"Ik hoorde op een gegeven moment dat het verschil een minuut en twintig seconden was en toen wist ik dat het wel goed zat. Maar het was echt heel zwaar", vervolgt ze. Toch lijkt Willems-Crediet nu juist in die zware omstandigheden goed uit de voeten te kunnen. "Hoe zwaarder hoe beter eigenlijk. Het is voor het eerst sinds tijden zo warm en er ligt nog een vervelend stukje klinkers in het parcours."
Willems-Crediet wist een ronde op het peloton te pakken, waar ze tot ieders verbazing direct de leiding op zich nam. "Het ging daar niet echt hard", lacht de vrouw die de De Vries, Roosenboom en Van der Geest op veilige afstand wilde houden. "Dus ik dacht: dan ga ik maar gewoon door."
Nadat het peloton was gefinisht en ook de strijd om de rest van het podium was uitgevochten bleef er voor Willems-Crediet nog een solorondje over. "Wat zal ik daar nou mee doen, dacht ik nog. Dan maar gewoon doorskeeleren! Het is wel heel bijzonder wanneer iedereen voor jou aan het klappen is."
"Het was een mooie wedstrijd en ik heb ook nog een stuk met mijn zusje gereden", verwijst ze naar ploeggenote Gerline Crediet. "We zoeken elkaar eigenlijk altijd wel op en helpen elkaar." Na de finish wordt ze ook meteen opgezocht om de overwinning te vieren, en ook de rest van de familie is aanwezig. "De support van de familie is heel groot. Ze zijn er eigenlijk altijd bij."