Bij Marijke Groenewoud zat het ongenoegen in het idee dat er voor haar nog wel een plaatsje hoger op het podium in had gezeten. De wereldkampioene uit Grou probeerde tijdens de race al iets met teamgenoot Bente Kerkhof, maar zag hoe de race toch uitdraaide op een sprint. Daarin was niet zij, maar de Canadese Ivanie Blondin de snelste, ook al was het verschil uiteindelijk nog slechts driehonderdste.
Groenewoud was eerlijk en stak de hand in eigen boezem. ,,Ik heb het niet goed aangepakt’’, gaf ze bij de NOS zichzelf de schuld. ,,Ik heb me laten opsluiten, zat klem achter de Chinese en kon daar niet goed wegkomen.’’ Op het moment dat ze zichzelf wel ruimte kon verschaffen bleek Groenewoud weer eens bloedsnel, maar ze kwam simpelweg te laat omdat die andere Canadese, Valerie Maltet, het haar ook nog eens lastig maakte. Groenewoud bleef nuchter als altijd. ,,Jammer, maar ik ben blij dat ik weer kon racen.’’
Schuldgevoel was er ook al bij Bart Hoolwerf, de afmaker van Oranje bij de mannen. Maar die rol kon hij dit keer niet vervullen, ook al had Jorrit Bergsma beulswerk verricht om hem zo goed mogelijk af te zetten. Hij moest van te ver komen, oordeelde Hoolwerf, en was onderweg te voorzichtig geweest. ,,Met het oog op de punten. Maar dat had ik anders moeten aanpakken.’’ Want met de zevende plek die er nu resteerde, schoot Nederland ook niet bijster veel op.
