Woorden én daden, dat is wereldkampioene Jutta Leerdam

Leerdam, 23 nog maar en daarom ook aan te duiden als een parel voor de toekomst, had natuurlijk de focus op dat werk. Haar job. Toch ontging het haar de voorbije dagen echt niet dat de kleine man uit Charkov worstelde met zijn gevoelens. Hij hielp de Westlandse waar hij kon, tegelijkertijd dwaalden zijn gedachten af naar de familie die hij zo graag in zijn tegenwoordige thuis Heerenveen wil hebben.

Leerdam zag het verdriet en kon het ook niet helpen dat ze voor de camera van de NOS een beetje brak, toen de vragen kwamen over het zinloze geweld in relatie tot Poltavets. “Het voelt heel fijn dat ik daarom Kosta nu iets leuks kan bezorgen. Dat gaat gepaard met tranen, maar dat zijn wel tranen van geluk”, sprak de emotionele kampioene. “Ik weet hoe hij lijdt, dat raakt mij net zo goed omdat ik ook een gevoelsmens ben. Des te knapper dat hij er tijdens de trainingen in is geslaagd zijn hoofd erbij te houden.” Terwijl ze het zei, frunnikte ze wat aan haar 's morgens blauw en geel gelakte nagels. Oekraïne schaatste de gehele dag mee.

Poltavets bleef bij de les. Dat gold trouwens ook voor haar. Het stoere van Leerdam is dat ze op voorhand durft te zeggen wat ze wil bereiken, omdat ze weet dat die dan uitgesproken doelen binnen haar fysieke reikwijdte liggen. Voor de Winterspelen durfde ze niet hardop te roepen dat alleen goud haar interesseerde; de reactie onmiddellijk na haar rit op de duizend meter in Beijing verried dat die meest begeerde schijf aan een lintje wel degelijk het verzwegen mikpunt was geweest. Wetend dat niet alles goud kan zijn wat er om haar heen blinkt, verzette ze haar zinnen, vierde ze het zilver als een vette buit en kwam het hoge woord er in China al uit. “Dan maar voor goud in Hamar.”

Die medaille had ze na twee dagen een paar uurtjes stevig stressen op het middenterrein van het Vikingskipet en het werkijs van dat omgekeerde Noormannenschip. Zakelijk: “Mijn 500 meter was beter dan donderdag, maar niet zoals ik ze kan raken. En dan moet ik het naderhand op de duizend meter allemaal goedmaken. Dat is het wel zo’n beetje, meer kan ik er niet over zeggen. Het hoeft niet altijd perfect te zijn om te winnen. Ik had kennelijk de ruimte om fouten te maken. Dat was fijn. En het bleek weer dat ik elke keer terug moet vertrouwen op mijn duizend.” Punt.

Een zin of tien, daarmee was de kroniek van een raar, niet al te sterk bezet en zeker (nog) geen frivool, Noors schaatsfeest rond, wat Leerdam betreft. Ze is doorgaans een niet stoppende spraakwaterval, maar zo zei ze nu een paar keer: “Ik wil liever even met mijn familie knuffelen, nu ze er allemaal zijn. Volgende week de World Cup Finale, en dan op vakantie in een groot huis met iedereen van ons thuis.”

“Ik ben blij en gelukkig met dit goud, want deze titel wilde ik zo graag omdat die nog ontbrak. Nu staat er wereldkampioene Sprint achter mijn naam. Dat is supercool. Wat er ontbreekt zijn olympisch goud en een wereldrecord. Heb ik die dingen, dan heb ik alles wat ik wil. En daarna… wil ik nog meer…” Ze giechelde meisjesachtig, en zette er de pas in, haar blonde paardenstaart volgde gedwee, vrolijk op en neer dansend.

Alle info en uitslagen van de WK's vind je hier