6.19,40. Gezeten op een wit plastic stoeltje op het middenterrein van Thialf, even alleen gelaten door de staf van Reggeborgh, liet Patrick Roest het allemaal bezinken. Hij had zijn vijf kilometer op het Daikin NK Afstanden achter de rug, en die viel niet mee. Althans, de tijd waarmee hij halverwege het eerste NK-onderdeel de vierde plek bezette in het tussenklassement, zou bij lange na niet voldoende zijn om volgende maand in de World Cup aan te treden.
"Och, misschien is het ook niet zo erg wanneer ik geen wereldbeker rijd de komende tijd", zo bleef de realist in de Lekkerkerkse boerenzoon de boventoon voeren bij zijn nabeschouwing. "Toen ik net van het ijs stapte, stond het huilen me nader dan het lachen. Het resultaat is niet voldoende, maar ook weer niet heel slecht. Er is nog veel werk aan de winkel. Drie weken geleden schaatste ik hier 6.29, vanavond is het 6.19. Ik hoop dat ik op het olympisch kwalificatietoernooi eind december tot 6.09 kan komen, dan hoor ik er misschien weer bij", zo durfde hij voorzichtig de blik op de nabije toekomst te richten. 6.09 - toevallig de winnende tijd van teammakker Bosker.
De gehele race, zijn 98e vijf kilometer van zijn carrière, was duidelijk te zien hoe Roest vooral tegen zichzelf knokte. Bij elk slag gleed zijn linkervoet steevast weg, en dat euvel werd steeds erger naarmate de vermoeidheid toenam. Hoe hij ook trachtte de vaart erin te houden, de benodigde snelheid kwam niet. Wat er precies aan mankeerde, kon hij niet duidelijk maken. "Technisch ben ik echter niet mezelf, terwijl ik fysiek niets mankeer. Dat is lastig en vooral frustrerend. Waar het aan ligt? Mogelijk speelt het afgelopen jaar waarin ik eruit heb gelegen me parten. In de training heb ik soms momenten waarop ik voel dat het er toch nog inzit. Dan rijd ik rondjes van 33 seconden en kan ik me vrij bewegen. Nu merk ik, bij het rijden van een dertiger, dat ik de zaak forceer omdat ik sneller wil, naar de 29 seconden toe. Dat lukt me niet, ik ben steeds een halve seconde te langzaam", aldus de stayer.
