Al zeven jaar rijdt Paula Konijn haar rondjes in de topdivisie van het marathonschaatsen. Nog nooit wist de inmiddels 25-jarige Noord-Hollandse een platte prijs te rijden, tot zaterdag. Na een sterke start van haar seizoen kreeg de aanvalster van het eerste uur eindelijk loon naar werken. En dat terwijl ze in maart nog dacht aan stoppen.
De afgelopen jaren wilde het maar niet lukken voor Konijn, die alweer voor het derde jaar bij OCRE rijdt. Natuurlijk: ze werkte haar rondjes af, viel aan en reed vaak in beeld. Maar altijd was het net niet genoeg. “Eigenlijk was ik gewoon pelotonvulling”, gaf ze zelf aan. Een vierde plaats in 2022 was tot nu toe dan ook haar hoogste klassering, gelijk ook de enige keer dat ze bij een landelijke wedstrijd bij de beste tien schaatste.
Het afgelopen seizoen was voor de inwoonster van Noord-Beemster bijna de druppel. Weer lukte het niet en bleef ze worstelen met haar vorm. “Het kwam er weer niet uit. Ik had een rotzomer gehad, met valpartijen en een hersenschudding. Daarna werd ik weer ziek. Ik heb het hele seizoen een beetje aangemodderd.” Teleurgesteld over haar rijden en het verloop van de wedstrijden – haast elke wedstrijd een sprint voor de recordbeluste Marijke Groenewoud – overwoog ze een definitief afscheid van het marathonschaatsen.
Half februari ging echter de knop om. Als praktijkondersteuner in de geestelijke gezondheidszorg bij de huisarts (POH-GGZ) realiseerde ze zich eindelijk dat zij zelf ook met een mentaal probleem zat. Een probleem dat van origine in Zweden lag, waar ze drie jaar geleden tijdens de natuurijswedstrijden een zwaar ongeluk heeft gehad.
“Drie dagen lag ik daar in het ziekenhuis”, blikte Konijn terug. “Ze vertelden me allemaal verhalen dat ik misschien wel nooit meer normaal kon plassen. Ik herstelde gelukkig, maar het jaar erop was ik daar opnieuw en zag ik in de etalage de chocoladerepen die mijn ploeggenootjes mij toen kwamen brengen in het ziekenhuis. Ik moest bijna overgeven bij die herinnering. Alles was voor mij te veel. Toen besefte ik me dat ik daar toen gewoon een trauma had opgelopen.”
Dat gegeven zag ze dus pas dit jaar onder ogen, toen ze vlak voor een hernieuwd vertrek naar Luleå op aandringen van haar oud-ploegleider Johan Bakker bij zijn vriendin in therapie ging. “Dat hielp enorm! In Zweden kon ik ook gewoon weer genieten. Dat was zo'n opluchting. De blauwe lucht, het ijs: ik heb daar uiteindelijk weer heel lekker geschaatst. Bij de slotwedstrijd in Groningen reed ik daarna mijn snelste rondje ooit.”
De gedachte aan stoppen verdween langzaam weer naar de achtergrond. Het plezier bij Konijn was terug. Ook vanuit haar ploeg werd ze gestimuleerd om niet te veel na te denken en vooral lol te hebben op het ijs. En nu ook haar werkzame leven niet langer meer bestaat uit nachtdiensten, maar een regelmatiger ritme heeft, kreeg ze ondanks haar drukke weekschema ook op dat gebied meer rust en ontspanning. In Leeuwarden bleek wat voor effect dat had.
Zonder twijfel, bevrijd en met de gedachte om maar ‘gewoon lekker te gaan schaatsen’ ving Konijn ook deze wedstrijd weer aan. Tot ze zich plotseling na het afsprinten van het peloton in de voorste gelederen van de kopgroep bevond. Op intuïtie reed ze vervolgens de finale, een ongewone ervaring voor iemand die zich normaal gesproken niet in het gewurm mengt. “En dan sta je zomaar op het podium. Voor mij de eerste, maar ook de eerste in acht jaar voor onze ploeg. Heerlijk! Femke Mossinkoff stapte er op een gegeven moment vanaf, maar ik nam het allemaal even goed in me op. Ik had er nu nog kunnen staan.”
Bekijk hier de uitslagen.
