Van der Wal viert titel niet
Even was er het vuistje van Foske Tamar van der Wal. Meer niet. De Nederlandse titel waar ze zo lang naar had uitgekeken, werd ingetogen begroet.
Van der Wal was zich zeer bewust van de lading die er lag op het KPN NK. "Het is een titel, zeker. Maar wel eentje die je eigenlijk niet mag vieren." In haar kielzog waren ook Manon Kamminga en Sharon Hendriks ingetogen, maar wel gelukkig met zilver en brons.
Van der Wal maakte van haar hart geen moordkuil. Ze had een NK gereden, dat klopte. En ze had gewonnen, ook waar. Maar vreugde? Nee. "Normaal kijk je uit naar een NK, voel je een week van tevoren al de spanning. Daarvan was nu absoluut geen sprake. Vrijdagavond was ik bij de herdenking voor Sjoerd Huisman. Dan ben je met heel andere dingen bezig. We zaten vandaag in de auto en dachten: o ja, we gaan naar het NK. Dat zegt genoeg."
In tegenstelling tot de meeste andere vrouwen in het peloton van de Top Divisie had Van der Wal een lange historie met Huisman. De Groningse kende de Noord-Hollander vooral uit de inlinewereld. "We zijn op skates eigenlijk samen groot geworden. We hebben samen alle selecties doorlopen, zijn naar Europa Cups en wereldkampioenschappen geweest. Dan leer je elkaar wel kennen, ja. Daarom kwam het afgelopen week ook allemaal heel hard aan."
En daarom ook was Foske Tamar van der Wal op de streep ook zo ingetogen, ook al stond de nationale titel op kunstijs als eerste op haar verlanglijstje. Acht jaar terug, in 2006 was ze ook al eens de beste. Daarna pakte ze alleen nog een titel op natuurijs, maar die tweede kunstijstitel kwam er niet. Zelfs niet in de jaren waarin Van der Wal zo’n beetje de alleenheerseres in het peloton was. "Dat waren de winters waarin ik alles won, behalve de beide NK’s. Dat is me wel vaker overkomen."
Het contrast met deze winter is groot. Nu won Van der Wal nog niets. Het NK was meteen haar eerste zege van dit seizoen. "Da’s wel gek, ja. Maar het is schaatsen. Alles moet gewoon kloppen. Dat is dit seizoen tot nu toe niet het geval geweest."
Maar de rijdster van Okkinga Communicatie heeft altijd het vertrouwen gehouden dat het goed zou komen. "Zeker. Er waren ook genoeg tekenen dat het helemaal niet zo slecht ging. Ik reed steeds beter, was er een paar keer dichtbij, maar ik maakte ook foutjes op cruciale momenten. Daardoor sluipt er wel eens wat onzekerheid in, maar daar heb ik me niet door laten leiden."
Misschien was Van der Wal in Dronten juist wel meer vastbesloten dan ooit om winnend van het ijs te stappen. In de snelle wedstrijd – uiteraard zonder Mariska Huisman - waakte ze er steeds voor de slag niet te missen. Van de valpartij in de slotrondes van concurrentes Irene Schouten en Janneke Ensing kreeg ze niets mee. "Juist omdat ik niets wilde missen, zat ik helemaal van voren. Soms is dat nadelig, nu niet. Maar daardoor heb ik wel die hele valpartij gemist."
Dat had ook niets veranderd aan haar plan voor de finale. "Ik wilde in ieder geval niet te laat zijn, wist dat ik op mezelf moest vertrouwen en ben vol die finale ingegaan. Ik heb ook niet meer omgekeken, maar wist dat het genoeg moest zijn."
Vieren deed ze de titel niet. Ongepast, vond Van der Wal. "Een titel is een titel, natuurlijk. Hij gaat ook gewoon de boeken in, maar voor mij blijft het een titel met een bijsmaak. Het blijft dubbel, dat is gewoon zo. Misschien kan ik er ooit blij mee zijn."