Ik ontmoette Lesche en Nilsen nu 19 jaar geleden eind juni in het Rinerhorn-bergrestaurant in Davos, op ruim 2000 meter hoogte tijdens een jubileumborrel van de Internationale Schaats Unie. De ISU bestond honderd jaar en dat moest gevierd worden, maar liefst drie dagen lang. De internationale schaatsbond had daar alle grote nog levende kampioenen uit de schaatshistorie voor uitgenodigd, van alle disciplines. Een unieke hereniging.

Lesche (geboren Finse) en Nilsen (geboren Noorse) hadden elkaar 43 jaar niet gezien, en haalden dierbare herinneringen op uit de pionierstijd van het vrouwenschaatsen. Laila Schou Nilsen won in 1937 en 1938 het tweede en derde WK allround voor vrouwen; Verné Lesche was de sterkste in het laatste jaar voor (1939) en het eerste jaar na de Tweede Wereldoorlog dat er geschaatst werd om de wereldtitel (1947).

Lesche nam de tijd me haar levensverhaal te vertellen. Omdat Lesche in 1936 en 1937 nog erg jong was, begeleidde haar moeder haar naar de wereldkampioenschappen in Davos en Stockholm. Ze moest haar reizen echter wel zelf betalen. Het waren ook Vernés ouders die haar aanspoorden wedstrijden te gaan rijden. Lesche: “Als er sneeuw lag, maakten we sneeuwhopen en sprongen daar met schaatsen overheen. Je zou het kunnen vergelijken met tonnenspringen. Tussen de jongens was ik het enige meisje.”

Al snel werd Lesche gevraagd of ze niet eens mee wilde doen aan schaatswedstrijden. Voor de grap probeerde ze het een keer. Dat was in 1931. Op ijshockeyschaatsen werd ze derde. “Omdat mijn ouders vonden dat ik op hockeyschaatsen geen echte kans had, kreeg ik een paar noren.” Succes bleef niet uit. “Ik won bijna alle wedstrijden, al moet je je daar niet al te veel van voorstellen. Het was meer spel. In 1933 werd er voor het eerst een Fins kampioenschap georganiseerd, een titel die ik gemakkelijk won, liefst elf keer op rij.”

Nadat Verné in 1947 voor de tweede keer wereldkampioene was geworden, kreeg ze in de daaropvolgende jaren te maken met de ijzersterke Russinnen. Die waren nauwelijks te verslaan.

In 1949 nam Lesche in Kongsberg met een vijfde plaats afscheid van het schaatsen. Geen ereplaats, maar wel een gedenkwaardig toernooi met grote gevolgen. Verné werd verliefd op de perschef. De liefde bleek van twee kanten te komen en vijf maanden later trouwden ze. Lesche werd Noorse en verhuisde van Helsinki naar Kongsberg.

In datzelfde gedenkwaardige jaar zag Verné ook Laila Schou Nilsen, die in het stadion aanwezig was als toeschouwer, voor het laatst. De twee hadden 43 jaar later in Davos dus heel wat bij te praten. Tijdens de ISU-jubileumborrel kwam aan het licht dat de twee dames in Noorwegen op 20 kilometer afstand van elkaar een zomerhuis hadden. De twee reageerden allebei verbaasd. “Hadden we dat geweten, dan had de hereniging zeker geen 43 op zich laten wachten”, riepen ze bijna in koor.

Ruim een jaar na onze ontmoeting in Davos, ontving ik een kaartje van Verné Lesche. Ik had haar namelijk wat foto’s opgestuurd en daar bedankte ze me voor. Ze liet weten dat Laila en zij al een keer hadden afgesproken in Noorwegen en dat het daar zeker niet bij zou blijven. De twee schaatsconcurrentes van weleer waren nu schaatsvriendinnen.

Huub Snoep is hoofdredacteur van schaatsen.nl