Mariska Huisman gaat juichend over de streep
Niemand anders presteerde het ooit te doen wat Mariska Huisman vertoonde op de Weissensee. Ze won de Aart Koopmans Memorial, zegevierde in het Open Nederlands kampioenschap, pakte tussendoor nog een criterium mee en sloot af met een spetterende zege op de 200 kilometer lange Alternatieve Elfstedentocht. Huisman was er zelf beduusd van. "Tot deze week had ik nooit een grote wedstrijd op natuurijs gewonnen, en nu presteer ik dit. Het is echt ongelooflijk", liet de Noord-Hollandse stralend weten.
Vooral het gemak waarmee Huisman op het Oostenrijkse bergmeer reed, was opvallend. "Het ging echt lekker, vanaf de eerste dag", stelde ze zelf vast. "Ik kon overal goed meekomen, voelde me steeds prima." De ontspanning binnen de ploeg van Viks was daar zeker debet aan. Donderdagavond hield de ploeg nog een groot feest voor het afscheid van sponsor Viks Parket. Bij veel teams ondenkbaar in de aanloop naar een race over 200 kilometer, maar het kan bij de ploeg rond Huisman. En ze bewees dat de prestaties daar niet onder lijden. Integendeel zelfs.
Net zo onwaarschijnlijk als de zegereeks van Mariska Huisman, was het scenario van de Alternatieve op de Weissensee. Doorgaans een slijtageslag waarin het gaat om afzien en lijden en alleen de allersterksten overblijven. Maar daar kwam dit keer weinig van. De vrouwen maakten er geen dagtochtje van, maar bijster hoog lag het tempo ook niet. De rijdsters stonden vaak rechtop, en maakten bovendien nog eens behoorlijk gebruik van het mannenpeloton. Veel vrouwen pikten aan, en reden zo weer terug naar een kleine kopgroep.
In de slotfase van de koers leek het er toch op dat twee vrouwen onderling mochten strijden om de winst. Erna Last-Kijk in de Vegte en Cindy Vergeer waren lang vooruit, maar konden het uiteindelijk niet redden. Ze werden ingerekend, waarna het duidelijk was dat er werd aangestuurd op een eindsprint.
Zeker ook door Huisman, die natuurlijk wist dat juist daar haar kansen lagen. Maar ze kreeg die mogelijkheid niet in de schoot geworpen. "In de laatste ronde werd er toch nog wel flink gedemarreerd, en ik heb behoorlijk wat werk moeten doen om alles bij elkaar te houden. De andere meiden keken vooral naar mij. Ze hoopten dat als ik het werk zou opknappen, ik mezelf over de kop zou draaien. Maar dat gebeurde niet. Ik was niet moe te krijgen deze week."
Mariska Huisman schreeuwt het uit van vreugde
Carla Zielman was een treurende tweede, Jolanda Langeland de jubelende derde. Zielman besefte best dat een tweede plaats in de Alternatieve een uitstekende prestatie was. "Maar toch sta ik hier wel een beetje te balen", bekende ze. "Een sprint is mij natuurlijk op het lijf geschreven, en als je er dan zo dicht bij bent, wil je natuurlijk winnen ook."
Voor Langeland was het brons een mooie bekroning op een goede race. De rijdster uit Bedum is altijd een factor om rekening mee te houden, maar zeker op natuurijs. Op de Weissensee pakte ze zo weer een uitstekende podiumplaats mee. De gebalde vuist waarmee ze het podium beklom, sprak boekdelen. Maar bij de stralende lach van Mariska Huisman viel deze dag alles in het niet.