De morele waarde van de titel was groot. Immers, vrijdag bleek niemand opgewassen tegen de kracht van Bente Kerkhoff die – net terug aan het front na langdurig blessureleed – een klasse apart was op de 1000 meter en in de afvalkoers.
De Gouwse Van Loon, inmiddels bekend geworden met de strijdwijze van de lange Oostwoudse, reed een bekeken finale. “Het zou een kwestie worden van haar opvangen zodra ze van achteruit zou komen opzetten. Ik wist dat ik, wanneer ik vanuit het vertrek die 500 meter vol zou doortrekken, het een ideale race zou maken voor Bente. Ze zou me dan slechts hoeven volgen, tegen het einde doorstappen en dan zou ik haar weer tegenkomen. In plaats daarvan pakte ik het anders aan”, lichtte ze toe.
“De eerste bocht nam ik chill, de tweede bocht eveneens, en daarvandaan werd het iets meer dan anderhalve ronde volle bak. Op die manier zou het te kort zijn voor Bente om er nog overheen te knallen. Dat is gelukt. Qua gevoel is er eigenlijk niet zoveel verschil tussen een beetje met de handrem erop rijden en all out die tweeënhalve ronden aangaan. Je temporiseert misschien wel in de bochten, maar er eenmaal uit moet je wel weer aanzetten en versnellen. Er zitten meer schommelingen in de snelheid, en dus niet per se krachten besparend. Dit heeft meer met tactiek van doen”, aldus de 22-jarige rijdster van A6.nl die later op de tweede dag van het NK wel weer het hoofd moest buigen voor Kerkhoff op de punten(afval)koers. Toch stond ze in de avonduren nog eens met een rood-wit-blauw tricot op het podium te glunderen, dankzij de winst op de aflossing (samen met Fleur Veen en Sanne Oosterwijk).
“De prolongatie van mijn eerste plaats op de 500 vind ik wel heel belangrijk. Ik wilde graag de serie in stand houden. Na de 1000 meter van vrijdag, die me wel zilver opleverde maar als een teleurstellend resultaat voelde, is dit fijn. Als je in een toernooi zit en een tegenvaller krijgt te verwerken, moet je proberen de knop om te zetten. Heerlijk dat ik daarin ben geslaagd.”