Dat waren ook de woorden waarmee de ouders van Smit hun kroost probeerden te troosten na de toch wel pijnlijke tuimelpartij op het Oostenrijkse ijs. Met een knie die nog behoorlijk zeer deed van de val zocht ze hen als eerste op. “Ik heb mijn spullen in mijn tas gedaan en ben met mijn schaatspak nog aan direct naar ze toe gegaan”, vertelt ze aan het eind van de middag als ze de ergste teleurstelling heeft verwerkt.
“Je ligt daar en denkt: kunnen we niet opnieuw. Maar dat kan niet. De eerste minuten na de val waren heel heftig. Ik wist niet hoe ik me moest gedragen. Dit is me nog nooit overkomen. Er kwam een harde schreeuw uit en veel gehuil. Je komt om te winnen en binnen vier seconden ben je dan klaar.” Bij haar ouders vond ze troost. “Ze zijn bij alle wedstrijden, zelfs bij trainingswedstrijden zijn ze er allebei. Als ze er nu niet waren, weet ik niet hoe het geweest was. Heel fijn dat ze er altijd zijn. Mijn twee broers doen aan voetbal en daar zijn ze ook altijd met zijn tweeën bij.”
Papa en mama Smit moesten zaterdagochtend vanaf de tribune toezien hoe dochterlief al na drie passen de finish van haar 1000 meter zag liggen. Een droom viel daar in duigen voor de jonge Noord-Hollandse. Zij was immers dit seizoen de koningin op de sprintafstanden. Vijf overwinningen in de World Cup en goud op de 500 meter van vrijdag had ze al op zak. En hoewel ze elke wedstrijd probeert los te zien van de voorafgaande, stond op het WK de druk er voor haar alsnog stevig op.
De Nederlandse delegatie presteerde zaterdag in Innsbruck weer naar behoren. De ploeg kon met Jade Groenewoud op de 3000 meter en Joep Wennemars op de 1000 meter opnieuw twee gouden medailles toevoegen aan het totaal. Op de 1000 meter gingen ook het zilver en brons naar Nederland. Wennemars en Groenewoud wisten eveneens het allroundklassement op hun naam te schrijven.
De overige twee afstanden werden gewonnen door Japan en Noorwegen. Sigurd Henriksen verbeterde op de 5000 meter het meer dan twintig jaar oude baanrecord van Gianni Romme en noteerde 6.33,16. Stijn van de Bunt eindigde knap als tweede. Op de 1000 meter bij de vrouwen ging de zege naar Yukino Yoshida en was het brons voor Groenewoud. Zondag staan nog de teamsprint, ploegenachtervolging en mass start op het programma.
“De week hiernaartoe was ik wel redelijk zenuwachtig, alleen de dag van de wedstrijd voelde het wel als een World Cup of andere wedstrijd. Er is wel een andere sfeer, maar ik kon redelijk mezelf onder controle houden. Natuurlijk wordt er druk op je gelegd. Ik kreeg appjes met ‘Pien je gaat winnen’. Daar ben ik op dat moment eigenlijk niet mee bezig, je bent bezig met je rit. Ik denk soms wel na over wat ik ga doen als ik heb gewonnen, maar je moet altijd eerst nog even racen.”
En dat ging zaterdag dus lelijk mis. Slechts een paar seconden en de race was voorbij. De ontzetting was groot. “Want ik ben nog nooit bij de start gevallen. Niet eens bij een trainingswedstrijd of training. Ik weet echt niet hoe dit kon gebeuren. Het is flink mijn eigen schuld”, zegt ze nog maar een keer in de hoop dat het slechte gevoel langzaam maar zeker wegzakt. Volgend jaar weer een kans, moet dan maar de opbeurende gedachte zijn, want ook dan is ze nog junior. “Maar ja, wie weet of er dan iemand sneller is. Ik zie het nog niet echt als revanche. Eerst maar eens uitrijden dan…”