De eerste wedstrijd van het marathonpeloton in de vorig jaar geopende Ireen Wüsthal in Tilburg leverde aardig wat actie op. Er waren diverse vluchtpogingen, met vooral Ingmar Berga als actieve man. Ook al wat bluf, verklapte hij naderhand. "Ik voelde me helemaal niet zo goed, was ziek geweest. Maar als je dan vaak wegrijdt, kan het gebeuren dat je een keertje echt weg bent. Jammer, maar dat is niet gelukt."
De reden daarvoor was de controle die de mannen van BAM uitoefenden over de wedstrijd. Maar juist in de finale was menig toeschouwer er van overtuigd dat de ploeg die controle volledig kwijt was. Terwijl er vooraan treintjes werden gevormd, reden de mannen van BAM ergens achterin. Rumoer langs de kant, want het leek er even op dat de succesformatie deze finale liet lopen.
Maar wie de filosofie van coach Jillert Anema kent, wist wel beter. Precies twee ronden voor het einde gooide Bob de Vries de gashandel helemaal open, en in zijn kielzog snelde de rest van de ploeg mee.
"Dat was de afspraak", vertelde De Vries na afloop. "We hadden een plan gemaakt waarin we met zo veel mogelijk rijders willen overblijven in de sprint. Als je normaal aantrekt, kun je zelf namelijk een hoge klassering vergeten. Lang meegaan, betekent dat je zelf ook een kans maakt. Dat liep eigenlijk vrij goed, tot ik op de bel botste met Mart Bruggink. Jammer, want daardoor ging het spel niet door."
Arjan Stroetinga zag het gebeuren, en de sprinter wist meteen wat de gevolgen waren. "Bob viel en Christijn Groeneveld raakte uit balans en raakte ook uit het treintje. Daardoor zat ik zelf ineens al op kop. Eigenlijk te vroeg, maar ja, wat is te vroeg als je uiteindelijk toch wint."
Bob de Vries vond de tactiek in ieder geval wel uitdagend. "We moeten alles in twee rondjes doen, en dat is natuurlijk wel een beetje gevaarlijk. Het was ook lastig in te schatten wanneer we precies zouden gaan rijden. Maar het allermoeilijkste was misschien nog wel het wachten. Je wilt wel gaan, maar mag nog niet. Uiteindelijk is het goed verlopen, en het was nog spectaculair ook."
Stroetinga gaf zijn koppositie niet meer af en kwam soeverein over de streep. Goed voor een nieuwe persoonlijke mijlpaal. "Vier overwinningen op rij in de Cup, dat is voor mij ook nieuw’’, wist Stroetinga.
Zorgen over de tactiek maakte hij zich onderweg nooit. "Ik wist dat de jongens me goed zouden afzetten, vertrouwde erop dat het allemaal zou lukken."
Saillant detail is dat Stroetinga bijna niet eens was gestart in Tilburg. In een poging zich te plaatsen voor de kwalificaties voor de Essent ISU World Cup in december in Heerenveen, eindigde Stroetinga afgelopen weekeinde als derde op de vijf kilometer tijdens de Holland Cup II in Assen. Dat was goed voor de eerste reserveplek.
"Mijn kansen zouden beter worden met een snellere tijd, en daarom heb ik vanmiddag om vijf uur nog in Thialf gereden’’, vertelde Stroetinga.
Zonder succes. "Het ging helemaal niet. Daardoor had ik ook weinig zin in de wedstrijd in Tilburg, waarvoor ik me ook enorm moest haasten. Uiteindelijk ben ik toch gegaan, arriveerde hier pas om acht uur, maar stond wel heel getergd aan de start, omdat ik voor mijn eigen gevoel iets goed te maken had. Dat is aardig gelukt."