Terugblikkend op de daverende eindstrijd vervolgde hij: “De grootste druk was er voor mij af na de halve finale. Ik had de finale gehaald. Ik dacht: ik ga racen met mijn hart. Koersen op instinct, waar ik goed in ben. Ik zat achter de Duitser. Ik was in het begin nog een beetje voorzichtig, maar op den duur dacht ik ook: het is nu of nooit. Natuurlijk doet het pijn, maar op zo’n moment kun je zo’n voorsprong bijna niet meer weggeven. Het liefst wilde ik hem zo lang mogelijk bij me houden. Zeven rondjes in je eentje, terwijl het peloton op stoom komt, is lastig. Kars Jansman deed het echt perfect. Automatisch kijk je in je ooghoeken naar de andere kant en ik zag elke keer een oranje pak op kop. Ik ben superblij met Kars. Ik denk dat ik de overwinning ook grotendeels aan hem te danken heb.”
De prestatie van Hoolwerf komt niet zomaar uit de lucht vallen: “Ik heb de voorbije jaren geïnvesteerd. Ik ben er veel mee bezig geweest, maar heb me niet blindgestaard op de Olympische Spelen, want de kans zou niet groot zijn. Het is een meerjarenplan. In de marathon heb ik verschillende dingen behaald, maar ik wil mezelf uitdagen en andere doelen bereiken. De marathon blijft een goede basis voor de mass start. Ik kwam vroeger tekort op individuele afstanden en daarom blijf ik marathons rijden. Dat is het mooiste dat er is en daarom is de mass start zo’n supergaafonderdeel, omdat het een mini-marathon is.
De 23-jarige duidde nog eens het bizarre contrast. “Eerst haal je de finale niet en nu win je een World Cup. Ik vind het moeilijk te zeggen wat mijn kansen zijn. Je bent afhankelijk van een aanwijsplek en de selectiecriteria. Ik kan alleen maar mijn benen laten spreken. Ik heb vandaag laten zien wat ik echt kan. Ze mogen lekker over mij gaan discussiëren. Ik heb deze in de tas.”
