Toegankelijk is An niet. De 28-jarige shorttracker houdt alle interviewaanvragen af. Praten met de media wil hij niet. Straks misschien, als hij geslaagd is in zijn missie. An richt zich maar op één ding en dat is olympisch goud.
Zelfs voor de Russische pers houdt hij zijn kaken stijf op elkaar. Na het olympisch kwalificatietoernooi in Kolomna, waar An zich verzekerde van de eindzege in de wereldbeker op de 500 meter, verdringen Russische journalisten zich voor zijn verhaal. Hij beloont ze met drie zinnen.
Evgeny Kurgunyan, teamleider van de Russische ploeg, legt zich neer bij de grillen van de grote ster binnen zijn ploeg. "Als hij zich er niet comfortabel bij voelt, dan oefen ik geen druk op hem uit. Ik praat vele uren per week met hem. Victor is niet veeleisend. Schaatsen staat voor hem op nummer één en voor mij ook."
Het verhaal van An is dat van de grote shorttracklegende die in vergetelheid raakte. De Zuid-Koreaan kroonde zich in 2006, toen nog onder de naam Hyun-Soo Ahn, als twintigjarige tot koning van het shorttrack bij de Winterspelen van Turijn. Hij greep de macht op de 1500 meter, 1000 meter en de aflossing. In die periode domineerde hij, met vijf wereldtitels op rij (2003-2007).
Vanaf 2008 werpen zware blessures aan beide knieën hem ver terug. Bij de trials voor de Spelen in Vancouver waagt hij nog één poging om zich te kwalificeren voor het Zuid-Koreaanse team. Door het hoge niveau komt hij er echter niet meer aan te pas. Vier jaar lang zou de drievoudig olympisch kampioen niet meer in actie komen op het hoogste internationale niveau.
Hij besluit zijn dromen na te jagen en verkast naar Rusland. Hyun-Soo wordt Victor. In februari 2012 debuteert An als Rus in de wereldbeker. Hij komt alleen in actie op de aflossing. In zijn manier van zijn schaatsen zijn in de verte de sporen te zien van de behendige, fabuleuze shorttracker die hij ooit was. Maar dat niveau lijkt ver weg.
"Hij wist hoe hij moest schaatsen, maar kon het niet uitvoeren", verklaart Kurgunyan. In Rusland wordt hij ondersteboven gekeerd, maar zijn knieën blijven een probleem. An moet er dagelijks extra tijd in stoppen. Fysiek is hij niet voldoende toegerust om zijn schaatstechniek te kunnen uitvoeren. "Hij had het plan al in zijn hoofd. Stap voor stap. Hij wilde niet op het ijs stappen en gelijk winnen", vertelt Kurgunyan.
De begintijd in Rusland is niet makkelijk voor de Aziaat. "Ik denk dat het de moeilijkste periode in zijn leven was. Hij is een superprof, zowel in het leven als in zijn sport. De cultuur, het voedsel, het weer, het hele leven in Rusland is totaal anders. Hij moest fysiek zware arbeid verwerken en tegelijkertijd zich adapteren aan alles en zich de Russische taal eigen maken", kijkt Kurgunyan terug.
Met zijn passie voor de sport overwint hij. De groot kampioen van weleer laat zijn klasse voor het eerst weer zien in het najaar van 2012. Bij de eerste wereldbeker van het seizoen wint hij de 1000 meter. "Langzaam begon hij zich beter te voelen. Hij is nu als een machine", zegt Kurgunyan over An, die zich in januari kroonde tot Europees kampioen.
Voor de Russische aflossingsploeg is An een belangrijke factor. Het team klimt in drie jaar tijd op naar de absolute wereldtop. De afgelopen twee jaar hielden de Russische mannen Nederland af van de Europese titel op het teamonderdeel. In Sotsji is de ploeg één van de favorieten voor het goud.
De komst van An is een eye-opener voor de Russische shorttrackers. "Ze staan met een legende op het ijs en zien hoe hard ook hij ervoor moet werken. Hij is het beste voorbeeld", vertelt Kurgunyan, die zich realiseert dat Russisch shorttracksucces straks mede te danken zal zijn aan An. "Iedereen zal straks zeggen: dank je wel Victor."
An is een complete schaatser, vindt de teamleider van de Russische ploeg. "Hij is heel slim en analyseert alles. De coaches praten soms met Victor over strategie. Je kan hem alles vragen over iedere schaatser. Hij kijkt naar het complete plaatje."
Inmiddels spreekt de voormalig Zuid-Koreaan bijna vloeiend Russisch. "Een jaar geleden zeiden we de moeilijke woorden in het Engels. Inmiddels spreken we tijdens de trainingen alleen nog Russisch", aldus Kurginyan. "Russisch is een moeilijke taal om te leren. Victor is een echte pro. Soms is hij te verlegen om tegen Russen te praten. Als hij het niet goed genoeg vindt, doet hij het liever niet."
Ook al staat er nu een andere driekleur achter zijn naam, de Zuid-Koreaanse fans staan nog altijd achter An. Bij wereldbekers in zijn thuisland was het aantal Russische vlaggetjes op de tribune ontelbaar. Het heeft ook Kurginyan verrast. "Ze kennen Victor. Ze kennen zijn levensverhaal en ze respecteren hem. Ze genieten nog steeds van zijn manier van schaatsen. Victor is een grote ster in Korea", stelt hij.
Wat hem het meest verbaasde waren de finaleraces in Seoul. Het waren niet de Koreanen die de handen van het publiek op elkaar kregen, maar An. "Ze supporterden voor Victor. Na de wedstrijden waren er continu mensen om hem heen.”"
In het meest succesvolle shorttrackland ter wereld was de druk op An groot. In Rusland is dat anders. "De druk is hier niet hoog. Russen weten nauwelijks wat shorttrack is. Hier tellen alleen ijshockey en voetbal." An heeft alleen nog te maken met de druk die hij zichzelf oplegt. Een nieuwe gouden plak, acht jaar na dato, zou historisch zijn.