De weg naar deze WK afstanden ging zeker niet vlekkeloos. In december tijdens het NK sprint wist ik mij naast het WK Sprint ook niet te plaatsen voor de tweede cyclus van de wereldbekerwedstrijden. Hierdoor was eigenlijk de kans op het halen van de WK afstanden verkeken. De reserves mochten zich niet plaatsen. Het enige wat overbleef voor dit seizoen was de reserveplek voor de wereldbekerwedstrijden 500m.

Januari was dan ook een lastige maand, vooral mentaal. Ik ben lang naar Calgary en Salt Lake City gegaan om veel op snel ijs te kunnen schaatsen. Veel met techniek bezig geweest, nieuwe schaatsen eronder geschroefd en hier heb ik voor mijn gevoel ook een grote stap de goede richting op gemaakt. In Salt Lake City mocht ik op de tweede 500m invallen maar die rit mislukte helaas in de laatste bocht. Maar het gevoel verder was goed die weken.

Tijdens een trainingskamp in Collalbo hoorde ik dat de regels wat betreft reserves waren aangepast. Ook zij mochten zich nog plaatsen voor de WK afstanden. Hierdoor ging er een klein achterdeurtje open, maar ja... ik moest eerst maar eens aan de start verschijnen.

In Heerenveen kreeg ik net als in Salt Lake City één kans om misschien wel dat WK-ticket te pakken maar de 35.26 was niet voldoende. In Berlijn mocht ik zelfs twee keer starten omdat Stefan rust nam, met het oog op de WK afstanden. En hier wist ik door de achterdeur te gaan door met 35.19 de snelste Nederlandse tijd te rijden.

Mijn allereerste WK afstanden ga ik dus zondag rijden. Vooralsnog heeft het seizoen zeker niet gebracht wat ik van tevoren had gehoopt. Toch staat de mooiste wedstrijd van het seizoen (samen met het WK sprint) nog op het programma. Het mag dan wel lente zijn buiten, ik heb nog heel veel zin in deze 500m. En hopelijk kan ik na zondag zeggen: i saved the best for last!