Royal A-ware geeft schaatsles in Thialf

Aan de zege van zaterdagavond ging een déja vu vooraf voor Den Hertog, die in februari ook al op gelijke wijze na uitstekend ploegenspel de overwinning wist te pakken. “Ik reed op een goed moment weg, toen iedereen het al zwaar had. Als je dan 100 meter kan wegrijden, weet ik dat niemand het zomaar even dicht zou springen. Al reed ik wel in niemandsland totdat ik Jorrit zag komen.”

Op aanwijzen van Jillert Anema hadden namelijk Jorrit Bergsma en Wisse Slendebroek zich razendsnel laten afzakken naar de eenzame vluchter. Waar de oudgedienden direct hun kans zagen, was de 21-jarige Slendebroek er nog niet meteen zeker van dat de poging zou gaan slagen. “Natuurlijk vond ik het wel vroeg om me af te zakken, maar daarna kreeg ik al heel snel vertrouwen in dat plan. Als Jorrit gaat toeren op kop, is het lastig om ons terug te halen.”

De helpende handen waren immers van harte welkom voor Den Hertog, die net als Bergsma al zo vaak met dit bijltje gehakt heeft. “Het was verbrokkeld en ik zat een beetje achterin”, aldus de man die vorige week nog Nederlands kampioen werd op de tien kilometer. “Toen zag ik al gelijk dat Sjoerd een goed moment had gekozen om te gaan. Blijkbaar dacht Jillert er ook zo over.” Bergsma nam daarop de sloophamer ter hand. “Dan wordt het een wedstrijdje wie het langst de vingers tussen de deur kan houden.”

De ploegentijdrit van Royal A-ware duurde uiteindelijk ruim dertig ronden. “Je hoopt wel wat sneller rond te komen”, aldus Slendebroek. “Al maakt het uiteindelijk niet uit hoe je rondkomt, als het maar lukt. Ik zag telkens een mannetje eraf wapperen, jongens die even daarvoor nog op kop reden. Dan weet je dat het gaat lukken.” “Natuurlijk wisten we van tevoren dat het zwaar zou worden”, sprak ook Den Hertog. “Maar wij weten ook dat hoe langer het duurt, hoe meer het in ons voordeel is. Het is heel relaxed rijden als je weet dat je ploeggenoten zich leegrijden om jou aan de overwinning te helpen.”

Het slagveld werd al gauw zichtbaar op de baan. Het veld werd aan flarden gereden en rijders losten bij bosjes. In de chaos vergaloppeerde Reggeborgh zichzelf door hun knechten af te laten zakken naar wat uiteindelijk het peloton bleek te zijn. Dat kostte ze gelijk drie mannen. Ook de mannen van De Haan Westerhoff en Essent wisten de ontketende mannen van A-ware niet te temmen.

Onder het beulswerk van Bergsma wist het drietal zich steeds verder los te maken van de achtervolgers. “En met Wisse erbij weet je dat ze ons gewoon niet kunnen hebben. Ik had een goede slag te pakken en kon hem op duurvermogen terugrijden naar het peloton.”

Met nog slechts vijftien man in koers kon Royal A-ware vervolgens de resterende rondes van de wedstrijd controleren. De rest van het veld mocht vervolgens dan ook sprinten om de podiumplaatsen. Daan Gelling probeerde weliswaar zijn oranje leiderspak te verdedigen, maar als sprintaantrekker moest hij het afleggen tegenover de rapste mannen van het overgebleven peloton. Luc ter Haar eindigde als tweede, Christian Haasjes als derde. Ter Haar nam dankzij die uitslag eveneens het oranje over van Gelling.