Roest of Van der Poel: nog een dag hoogspanning in Hamar

Mooi onderonsje in de catacomben van het Noorse ijsstadion. Terwijl de enthousiaste Noren nog een keer de kelen schrapen om hun landgenoten (inderdaad) naar de wereldtitel op de teamsprint te schreeuwen, verschijnen Nils van der Poel en Patrick Roest voor de camera van een Zweeds tv-station. De winnaar van de vijf kilometer wordt gevraagd hoeveel seconden voorsprong zijn Nederlandse tegenstrever moet hebben voor de tien kilometer van zondagmiddag. "Met twintig seconden kan hij het redden, denk ik", antwoordt Van der Poel met een stevige grijns op zijn gezicht. "Maar dan moet hij de race van zijn leven rijden en ik gewoon een goede wedstrijd. In dat geval is er nog een kans voor Patrick. Is het negentien seconden, dan kan hij het vergeten."

De koude oorlog op de vriendelijke manier, het bevalt Roest wel. Hij mag verslagen zijn op de vijf kilometer, in het klassement leidt hij nog wel de dans om het goud. Zich realiserend dat hij bij lange na nog niet op de veilige haven aan koerst, bekent hij de tweede dag te vrezen. "Ik moet aan de bak. Dat is niet leuk voor mij, maar wel mooi voor het toernooi en de supporters. Tja, zo gaat dat. Dan had ik harder moeten rijden, zowel op de 500 als de vijf kilometer. Kijk je naar mijn opening (10,19, red.), dan moest er meer uot te halen zijn geweest. Alleen bleek het hele rondje niet snel genoeg."

In een adem doorschakelend naar zijn favoriete nummer hekelt hij zijn koersgedrag in de laatste vijf ronden. "Ik slaagde er niet in de tijden rond de 29,5 te houden. De reden? Misschien ben ik toch iets te gek weggegaan. De omstandigheden hier zijn zwaar, dat zie je ook terug aan Nils' manier van schaatsen: dat ziet er minder makkelijk uit dan hij normaal kan. Ik zal er zondag een sterke 1500 meter uit moeten gooien om Van der Poel uiteindelijk voor te blijven. Als ik een marge heb van vijftien seconden op hem, zou dat mooi zijn. Dat heb ik nodig op zo'n lastige afstand als de tien kilometer waarmee je een allroundtoernooi afsluit", aldus de Lekkerkerker, die trouwens nog niet weet waar zijn schaatstoekomst ligt. 

Team Jumbo-Visma wil hem vanzelfsprekend behouden. Roest, intussen zeven jaar in de ploeg van Jac Orie, heeft echter ook belangstelling voor een nieuw avontuur bij Team Reggeborgh. "Er zijn twee gesprekken geweest, met beide partijen een. Ik maak eerst het seizoen af, voordat ik me in mijn toekomst verdiep. Het is belangrijk hoe het er training-technisch zal uitzien bij Reggeborgh, omdat daar voor allrounders nu nog geen voorzieningen zijn. Er moeten dan ook dingen veranderen, maar Reggeborgh heeft aangegeven dat men dat graag wil en kan. We zullen zien waartoe het leidt." 

Boven, op de bühne van de schaatsers, breekt inmiddels de hel los. De teamsprint van de mannen en vrouwen brengt een orkaan van herrie teweeg in het ijspaleis wanneer in de slotrit (Noorwegen tegen de Polen) de beste tijd wordt gerealiseerd door het trio Magnussen, Rukke en Lorentzen. Wereldkampioenen. Daar moet voor getoeterd worden, denkt de muzikanten van Kleintje Pils, en zij zwengelen het volksfeest nog eens extra aan. In die hectiek zou je bijna vergeten dat de vrouwen van Oranje, Jutta Leerdam, Dione Voskamp en Femke Kok, hetzelfde kunstje hebben geflikt op hun teamsprint. Toch nog een sprookjesachtig einde aan een ongekende soap, nietwaar?

Alle info en uitslagen van de WK's staan hier