Terwijl Patrick Roest stond te popelen weer een wedstrijd te rijden, vreesde Jenning de Boo de pijn na de finish en wilde Suzanne Schulting haar grenzen verleggen op de 3000 meter. De toppers op het NK Clubs kozen ieder hun eigen uitdaging en voelden zich na afloop alle drie ‘naar de kloten’.
Een jaar geleden toonde Patrick Roest tijdens het NK Clubs voor het eerst tekenen dat hij niet in orde was. De tijd van 3.40,93 luidde een moeizame winter in, waarin hij slechts vijf keer aan de start stond van een officiële wedstrijd (inclusief een marathon). Na problemen met zijn kies, zijn rug en oververmoeidheid bouwt hij deze winter weer op. Voor zijn club STV Lekstreek schaatste hij bijna een halve seconde sneller dan afgelopen winter. “Het was redelijk, zeker nog niet goed genoeg”, oordeelt Roest over zijn 3.40,51. “Ik begon rustig, zodat ik de laatste twee rondes kon versnellen, maar dat lukte helaas niet.”
Hoewel zijn trainers twijfelden of Roest er goed aan deed zo vroeg in het seizoen weer te starten, stond hij zelf te popelen. “Ik heb vorig jaar slechts vier afstanden gereden, daardoor was het vandaag best spannend. Je wilt weten waar je staat.” De race heeft duidelijk gemaakt waar Roest de komende weken aan kan werken: “Fysiek ben ik een stuk beter dan vorig jaar, maar technisch moet ik nog stappen maken. Ook in de trainingen merk ik dat nog. Om mijn slechte niveau te compenseren, probeerde ik mezelf vorig jaar te ontzien op het ijs. Die verkeerde gewoontes moet ik er nog uithalen.”
De man die gewend is mee te doen om de bovenste plekken, is streng voor zichzelf. “Het is mooi dat ik vandaag gereden heb, maar ik kijk ook vooruit. Ik weet dat ik sneller moet. Het liefst doe ik het elk weekend beter, want hier kan ik niet helemaal tevreden mee zijn.” Volgende week krijgt hij zijn eerste kans, als hij een trainingswedstrijd over vijf kilometer rijdt. Dan staat er gelijk wat op het spel. Omdat Roest vorig seizoen geen goede resultaten heeft behaald, moet hij zich nog kwalificeren voor het Daikin NK Afstanden. Schaatst hij sneller dan 6.21,71, mag hij 31 oktober starten. “Ik moet een verstandige rit rijden. Ik weet welke rondetijden nodig zijn en dan zien we of het goed genoeg is.”
Eenmaal per jaar stelt Jenning de Boo zich bloot aan de kwelling van de 1500 meter. Want het komt weleens voor dat hij na afloop zijn maaginhoud niet binnen kan houden… Toch kiest hij ervoor op het NK Clubs mee te doen op dit onderdeel, zodat hij mentaal zijn grenzen kan verleggen. “Ik had meer zenuwen voor hoe ik me na de race zou voelen dan voor de prestatie die ik ging leveren”, vertelt De Boo, die met 1.47,96 een persoonlijk record klokte.
Hij legt zijn strijdplan uit. “Ik wilde gecontroleerd beginnen, al werd mij van tevoren gezegd dat alles wat ik aan het begin pak, aan het eind niet te winnen is. Daarom moest ik sneller beginnen dan ontspannen voelde. Het laatste rondje dacht ik niet veel meer, het was doorbijten op tintelend tandvlees tot ik de finish bereikte. Vooral na de race is zo’n 1500 niet heel leuk. Deze afstand is een mentale uitdaging, zeker voor mij. De rest van het team geniet daarvan, want die staan hier allemaal te kijken en te lachen. Ik heb hem mijn eerste en laatste 1500 meter van het seizoen weer afgevinkt. Een persoonlijk record gereden, ik kan tevreden naar huis."
Grenzen verleggen, ook voor Suzanne Schulting. In dienst van de Stokvisdennen, de vereniging waar haar vriend Joep Wennemars al sinds jaar en dag rijdt, koos de sprinter ervoor de zevenenhalf rondes van de drie kilometer te trotseren. Haar persoonlijk record van 4.23,78 stamde uit december 2014, toen ze zeventien jaar was. Met 4.13,22 reed ze die met gemak uit de boeken. “Het was niet zo moeilijk om die tijd te verbeteren. De drie kilometer is een mooie afstand en ik vind het goed af en toe mijn grenzen te verleggen. Dat is wel gelukt, want mijn benen waren behoorlijk ontploft.”
Schulting troefde haar ploeggenoot Sanne in ’t Hof in een rechtsreeks duel af en eindigde knap als tweede achter Reina Anema. “Ik was vooral bang dat ik te hard zou starten, omdat de snelheid bij mij altijd makkelijk komt. Ik reed daardoor geforceerd rustig. Was ik iets sneller begonnen, was het gratis tijd geweest. Dat is puur onwetendheid. Als je het vaker doet, weet je beter wat je kunt. Maar ik mag tevreden zijn, conditioneel zit het goed.”
Wie er niet voor koos uit zijn comfortzone te stappen, was Stefan Westenbroek. De sprinter was met 34,75 bijna een halve tel sneller dan op het NK Clubs van vorig jaar en verbrak zijn eigen kampioenschapsrecord met twee tienden. “Een goed begin. Een rit met weinig foutjes, alleen een beetje onbalans na de tweede bocht. De tijd viel me alles mee, al was de luchtdruk ook gunstig. Vooraf zei ik dat ik tevreden was met een 34’er. Nu ben ik heel tevreden.” De aanpassingen van het voorseizoen werpen zijn vruchten af bij de 23-jarige Ommenaar. “Ik ben deze zomer veel bezig geweest met lenigheid en diepzitten. Dat betaalde zich vandaag uit.”
