Dat bleke bekkie en die strakke blik horen een beetje bij Rianne de Vries-in-de-wedstrijdmodus. Als ze moet racen, wordt het spannend en sluit ze zich een beetje af. ‘Nee’, appte ze donderdag terug aan de vooravond van de zogenoemde trials, het eerste meetmoment op weg naar de competities waar de prijzen zijn te verdienen, ‘nu liever geen vragen meer. Na het weekend is het goed!’
Zondagmiddag, drie dagen verder, heeft ze weer rode konen op haar wangen. Deels worden ze veroorzaakt door de inspanningen die ze net ervoor heeft moeten leveren op de 1500 meter, maar het gezicht broeit vooral van tevredenheid. Zonder te winnen – is door de 31-jarige De Vries ook geen rekening mee gehouden – zijn er uit de eerste examenronde cijfers gerold die haar goed doen. Bijna als vanzelfsprekend voeren Suzanne Schulting (zeges op de 1000 en 1500 meter) en Xandra Velzeboer (500 meter) de ranglijsten van de verschillende nummers aan. Wetend dat zij zich daar vlak achter heeft weten te handhaven, vindt ze het een lekker weekend. Het zinnetje ‘Er is misschien wel meer uitgekomen dan ik in mijn hoofd had’, spreekt in dit verband boekdelen.
Vierde op de 500 en 1500, en derde op de 1000: deze serie betekent dat ze op alle afstanden de A-finale heeft gereden. “Dat wilde ik van tevoren sowieso op de twee langste onderdelen. Het is niet iets dat je zomaar doet, want we hebben zulke ontzettend sterke meiden in het team. ’t Is altijd spannend in de aanloop. Eerst denk je nog: ik rijd goed, de trainingen lopen prima, het is allemaal in orde. Totdat je voor de wedstrijden zit, dan krijg ik meestal weer zoiets van het moet er wel uitkomen wat ik in de trainingen kan. Daarom ben ik zo blij met het resultaat van de 1000 meter”, zegt ze.
Bemoedigende uitslagen bij haar doorstart na een olympisch jaar dat evengoed het eindpunt had kunnen zijn van haar carrière, kun je bijna concluderen. “Rianne? Die zou zijn gestopt, als Jeroen Otter er nog had gezeten. Op zeker!”, heeft Daan Breeuwsma een paar minuten eerder verteld. “Ze was er klaar mee”, aldus de vriend van De Vries die zelf wel is afgezwaaid in april. “Klopt”, reageert ze desgevraagd. “Ik heb op het punt gestaan af te haken. Ik voelde me in een sleur zitten, met keer op keer tegenslag. Was heel erg toe aan iets anders. Als dat niet komt, waarom zou ik hiermee dan nog doorgaan? Want dan beland ik in dezelfde situatie. Die gedachte heeft door mijn hoofd gedwarreld. Ik wachtte het nog even af, totdat we te horen kregen dat Niels Kerstholt de nieuwe coach zou worden. Oh, die wil ik ook nog meemaken. Laat ik het opnieuw proberen, nam ik me voor.”
Het is vooralsnog een voltreffer. “Ik heb Niels direct gebeld en gevraagd of we een bak koffie konden drinken. Bij die gelegenheid heb ik gezegd: dit ben ik. Ik ben erg bescheiden en heb daar erg moeite mee. Ik wil dat je het weet en dat we eraan kunnen werken. Daarna is een last van m’n schouders gevallen, omdat ik wist dat Niels me had begrepen. Hij snapt dat-ie er zo nu en dan wat bij me moet uittrekken. Dat gaat heel goed. Ik heb echt het idee dat hij me aanvoelt, wetend wat ik nodig heb.” Die manier van communiceren is De Vries niet gelukt onder Otter. “Ik vond het moeilijk bepaalde zaken te uiten: hoe ik me voelde, wat ik wilde. Mijn bescheidenheid heeft me dikwijls parten gespeeld, en zit me ontzettend in de weg als topsporter. Het is des te fijner wanneer je een coach treft op wie je kunt afstappen om daarover te praten…”
Bevrijd van dit soort sores merkt de Friezin dat de dagelijkse praktijk – het schaatsen – haar makkelijker afgaat. “Het is nog niet aan mijn rondetijden te zien”, erkent ze lachend. “Die mogen wel beter. Maar sommige trainingen lukken beter en ik heb ook makkelijker gereden dan vorig seizoen in dit soort wedstrijden (waar veel spanning komt kijken, terwijl er niets valt te winnen). Zoals we nu bezig zijn in de selectie, geeft me meer rust. Het is niet dat ik fysiek enorm ben veranderd of verbeterd. Mentaal daarentegen wel.”
Dat pluspunt kan ze volgend weekend weer gebruiken als ruggensteun. Dan staat de Dutch Open Shorttrack op het programma, een internationaal toernooi waar wederom punten te verdienen zijn voor World Cup-deelname. “Wat ik in mijn hoofd heb, moet er op het ijs uitkomen”, herhaalt ze nog eens. De mensen rond de baan moeten zien: hé, kijk die Rianne kan wat. Dat is waar het om gaat.”
Daar mag dan van tevoren gerust een bleek bekkie bij horen.
De uitslagen van de trials staan hier