Dat vele reizen is natuurlijk een enorm leuk voorrecht en daar geniet ik dan ook zeker van. Zo ken ik in elk werelddeel wel een goed koffietentje met de lekkerste koffie en weet ik op de meeste plaatsen wel een goed krachthonk en een atletiekbaan te vinden. Al met al allemaal luxe die je er gratis bij krijgt als je aan topsport doet.

Reizen kent echter ook nadelen. Zo houdt reizen ook in dat ik vaak onderweg ben en gemiddeld zo'n 220 nachten per jaar in hotels slaap en dus niet in mijn eigen bed. Dat ik vaak letterlijk uit mijn koffer leef en soms een dag of twee thuis ben, precies lang genoeg om alles te wassen en de koffers weer in te pakken op weg naar de volgende bestemming.

Maar ook wennen aan een jetlag als je naar een andere tijdzone vliegt. Het gevoel - als het twee uur 's middags is in Calgary - dat je niks liever zou doen dan slapen, maar dit zeker nog een uurtje of acht moet uitstellen. Om vervolgens midden in de nacht om drie uur klaarwakker te liggen.

Maar het grootste nadeel is toch wel dat, als je vliegt, je bagage zoek kan raken. Dat is mij gisteren weer eens overkomen. Je staat te wachten bij de bagageband op je koffer en terwijl iedereen zijn, vaak te zware, koffers van de band tilt sta je daar maar te staan... In de hoop dat hij zo ineens te voorschijn komt. Na tien minuten begin je al een vaag vermoeden te krijgen en dat vermoeden wordt werkelijkheid nadat je al een half uur bij de bagageband hebt gestaan voor niks. Inmiddels is iedereen al vertrokken met zijn of haar koffers en rolt de bagage van een andere bestemming alweer op de band.

Dan is het tijd om de vliegmaatschappij in te lichten en te vragen waar jouw koffer met al je spullen nou gebleven is? Het standaard antwoord is dat ze hun uiterste best doen om hem zo snel mogelijk te traceren en te zorgen dat hij weer terug komt. Vervolgens krijg je een heel sexy oversized xxl t-shirt mee en een tandenborstel om de nacht door te komen.

Gelukkig heb ik mijn schaatschoenen altijd in mijn handbagage. Die zijn namelijk naar mijn voeten gemaakt en onvervangbaar. Alleen zitten mijn wedstrijdbuizen helaas wel in mijn koffer. Die mogen na 9-11 niet meer mee in het ruim omdat ze worden gezien als wapens.

Samen met mijn buizen zitten ook mijn schaatspakken, slijpblok en nog heel veel meer kleding in mijn koffer. Nieuwe ijzers kan ik hier niet kopen en dus wordt schaatsen lastig. Maar voor de andere nood heb ik nog altijd mijn creditcard en met deze vriend op stap ben ik hier in Salt Lake City inkopen gaan doen. Want zonder schaatsen kan ik niet schaatsen maar zonder kleding kan ik helemaal niks. Dus daar gaan we dan... Onderbroeken, sokken, sportschoenen en sportkleding. Zo! Nu kan ik vandaag in ieder geval wel wat fietsen en wat loslopen. En nu maar hopen dat mijn koffer snel komt.

Shoppen in Salt Lake City is leuk, maar schaatsen op het snelste ijs ter wereld nog veel leuker. Dus hopelijk komt mijn koffer snel en kan ik komend weekend tijdens de word cups gewoon weer ouderwets knallen op mijn eigen schaatsen in mijn eigen schaatspak.

Ireen Wüst maakte vrijdagavond op Facebook en Twitter bekend dat ze haar kofer inmiddels weer heeft. "Jippie!! Heel blij heb mijn koffer weer! Straks lekker schaatsen op het snelste ijs van de wereld!"