Hij heeft de karakteristieke lenigheid en explosiviteit van het ene continent, gecombineerd met het uithoudingsvermogen van het andere. "Die mix maakt hem wel een beetje speciaal", zegt zijn trainer Erik Bouwman. "Zeker in vergelijking met een doorsnee-Japanner beschikt Kai over een meer dan gemiddeld duurvermogen."

Die kwaliteit zorgt ervoor dat de jonge Verbij niet alleen opvalt met zijn tijden op de 500 meter, hij waagt zich ook aan de 1500 meter. Het schaatsen van langere afstanden hoeft echter niet meer. Dit is voor Verbij het derde seizoen in de bondsselectie, dit jaar specialiseert hij zich voor het eerst volledig op de kortere afstanden.

Van een jeugdrijder die dankzij zijn talent vrijwel alles wist te winnen transformeerde Verbij in een paar jaar naar een sporter die gewend is om hard te trainen. "Vroeger deed ik maar wat, nu weet ik waarom ik het doe", zegt Verbij. Hij weet wat hij wil en vindt het fijn dat Bouwman openstaat voor eigen inbreng, zoals het toevoegen van shorttracktrainingen.

Door het gemis van snellere ploeggenoten sluit Verbij tegenwoordig met enige regelmaat aan bij de mannen van team Beslist.nl. "Ik vind het gaaf dat ik mee mag doen. Er zit veel verbetering in. Door achter snellere mensen te trainen merk ik eerder wat ik fout doe. En ik krijg veel feedback", aldus Verbij.

Maar bij die tijdelijke wisseling van ploeg komt ook een stukje van zijn Japanse karakter naar boven. Bij Verbij geldt: als hij iemand eenmaal goed kent, vertelt hij eerder te veel dan te weinig. Maar tot die tijd blijft hij bescheiden en ietwat verlegen.

Verbij: "Er zijn in de schaatswereld zoveel mensen die ik respecteer, zoals Mark Tuitert en Kjeld Nuis. Daar doe ik nu nog anders tegen." Dat wijt hij aan de Japanse opvoeding die hij keeg van zijn moeder. De mensen in Nederland zijn open, weet hij. Ze zijn directer. In Japan voert respect voor mensen die ouder zijn standaard de boventoon tijdens de communicatie. "Hier ben je zoals je bent. Kun je tegen iedereen een grote bek hebben, daar kan dat niet."

Toch woont Verbij al zijn hele leven in Nederland. Hij groeide op in het Zuid-Hollandse Hoogmade. Zijn vader, een Nederlandse molenmaker, ontmoette zijn moeder tijdens een opdracht in Japan. Ze trouwden, gingen samenwonen in Nederland en kregen vier kinderen die luisteren naar Japanse namen.

Verbij bracht het eraf met een van de meer praktische namen. Zijn broertjes heten Dan en Len, het verschil met zijn zus is slechts een letter, zij wordt Mai genoemd. Verbij lacht. "Dat is weleens zielig. Als ze de telefoon opneemt, horen mensen vaak: Met mij."

En nog zoiets Japans: Verbij is alert als het moet, maar zodra het kan gaat zijn lichaam in de ruststand. Hij maakt efficiƫnt gebruik van zijn energie. Het is dat hij af en toe naar school moet, Verbij doet dit jaar zijn VWO-examen, maar hij kruipt na trainingen liever op de bank of in bed. En als ploeggenoten tijdens een trainingskamp voorstellen om te gaan zwemmen, denkt Verbij twee keer na voordat hij toestemt of afslaat. "Dan weet ik dat ik daarna weer moet douchen en afdrogen."

Hij is niet lui verzekert ook Bouwman, maar Verbij gaapt de hele dag door. Al zit hij in een trein of een auto, als het vervoersmiddel in beweging komt, sluiten de ogen van Verbij. Waarom hij nog nooit zijn eindstation voorbij is gereden? Om onverklaarbare reden kan hij niet slapen zolang zijn voertuig stilstaat.

Verbij pakt regelmatig de trein naar Zuid-Holland. Even Japans praten en bij zijn familie zijn, ook al betekent dat soms dat hij een avond later alweer terug moet. "In Friesland word ik steeds meer Nederlander", zegt hij. Samen met andere sporters verblijft hij in het bejaardentehuis naast Thialf, het gevolg: vrijwel dagelijks aardappelen op het menu. Niet zijn voorkeur. "Doe mij maar rijst."

"Veel mensen vinden het wel gaaf in hun eentje op kamers. Ik zou liever nog even thuis wonen. Ik heb geen heimwee, maar ik hou wel van de gezelligheid daar." Toch heeft hij het ervoor over. Verbij wil hard schaatsen. Zijn drijfveer is simpel: "Ik ken mezelf, ik hou niet van verliezen."