Terwijl Robert Post nog even op het ijs zijn verhaal deed aan wat belangstellenden, beende Arnt Jalvingh woest weg. De schaatser uit Ruinen was op jacht naar zijn vierde zege van het seizoen, maar zag Post daar dus mee aan de haal gaan. De twee maakten deel uit van een kopgroepje. "Ik heb daarin een paar keer tegen Post gezegd dat hij moest overnemen, maar hij voerde geen slag meer uit", foeterde Jalvingh, terwijl hij nog steeds nijdig de kleedkamer opzocht. "En dan heeft hij in de sprint opeens nog energie over. Ik ben hier echt goed ziek van."
Geconfronteerd met de kritiek van Jalvingh haalde Post de schouders op. "Ik heb gewoon gedaan wat ik de vorige keer ook heb gedaan. De laatste drie, vier ronden ben ik niet meer op kop geweest, heb ik me alleen maar beziggehouden met mijn positie." Post wilde vervolgens zelf vroeg aangaan, maar werd in dat streven geklopt door Jalvingh. "Hij ging ook vroeg, maar waaierde in de laatste bocht iets uit. Dat gaf mij ruimte om binnendoor te gaan. Ik maakte nog wel een misslag, maar toch kwamen we vrijwel gelijk bij de finish. Ik dacht er alleen maar aan mijn linkerovet naar voren te gooien."
Of hij succesvol was na weer een bijzonder levendige wedstrijd in de Eerste Divisie, wist Post aanvankelijk niet. "Ik had echt geen idee wie er gewonnen had. Langs de kant riepen ze dat ik het dik was, maar dik was het absoluut niet."
Hoe dan ook, dat Post bezig is aan een prima reeks, staat vast. Twee keer winst en een tweede plek in de laatste drie weken is een uitstekend resultaat. Na zijn eerste zege meldde Post nog dat hij die dankte aan het feit dat hij verliefd was. De liefde gaf hem vleugels. "Ik ben nog steeds verliefd", meldde Post in Alkmaar. "Sterker, mijn schoonfamilie stond hier langs de kant. Ik moest dus wel iets laten zien."
Dat hij momenteel goed bezig is, dankt hij ook aan de ploeg van Interfarms, vertelt Post. "Sinds een paar weken train ik met die jongens mee, en dat maakt veel verschil. Ik doe de hardheid op die ik nodig heb. Bovendien doe ik op dit moment ook even geen langebaan, richt ik me puur op de marathon."
Robert Post beweegt zich als eenling in het peloton. Hij beschikt niet over ploeggenoten die het werk voor hem kunnen opknappen. Dat lijkt een nadeel, maar zo ervaart hij het niet. "Ik hoef met niemand rekening te houden. En zelf ben ik sterk en snel genoeg om me te kunnen redden. Ik voel meestal ook wel aan waar ik wel bij moet zijn en waar ik niet bij hoef te zitten. Wel merk ik dat er nu meer op me wordt gelet dan voorheen, maar verder ervaar ik het alleen rijden meer als voordeel dan als nadeel."
Waar de rest van het peloton zich straks prepareert voor de Weissensee, kiest Post een andere route. "Voor mij geen Weissensee. Ik ga me straks weer focussen op de langebaan. Daar heb ik nog wat mooie doelen gesteld."