Niemann was een icoon, jarenlang. De complete jaren negentig domineerde ze het vrouwenschaatsen. Ze won in dat decennium acht keer de wereldtitel allround, verzamelde vanaf de eerste WK afstanden in 1996 elf gouden afstandsmedailles. In haar ongepolijste stijl was ze veruit de beste van haar generatie.
In Albertville had Niemann de drie en de vijf kilometer gewonnen en ze had zilver omgehangen gekregen op de 1500 meter. Na de Spelen van Albertville in 1992 volgden al snel de Winterspelen van Lillehammer, in 1994. Hiervoor had Niemann zich ten doel gesteld om haar prestatie van twee jaar eerder te overtreffen. Ze ging voor drie keer goud.
De eerste stap naar dat doel was de drie kilometer. Dat was de eerste afstand die voor de dames op het programma stond, op 17 februari in het Vikingschip in Hamar. Het was ook Niemanns lievelingsafstand, het onderdeel waar ze zich het beste in thuis voelde.
Ze moest al vroeg in het rittenschema aan de start verschijnen, in het derde paar tegen de Japanse Seiko Hashimoto. Net iets meer dan een ronde was Niemann onderweg toen het noodlot toesloeg. Ze kwam na 500 meter al ten val en nam in die val haar tegenstandster mee. Beide dames krabbelden weer op om hun weg te vervolgen. Niemann was echter zo geschrokken dat ze per ongeluk in de verkeerde baan haar weg vervolgde. Diskwalificatie volgde.
Het doel van drie keer goud was sowieso vervlogen, maar ook twee keer goud bleek voor Niemann te hoog gegrepen. Het Vikingschip was haar niet goed gezind. Vier dagen na de desastreuze drie kilometer verscheen Niemann aan de start van de 1500 meter, maar ze was mentaal nog niet hersteld van de teleurstelling en reed een kleurloze race.
De Duitse moest toezien hoe Emese Hunyady, geboren Hongaarse maar uitkomend voor Oostenrijk, naar de snelste tijd reed: 2.02,19. Zelf kwam Niemann niet verder dan 2.03,41, een tijd die haar nog wel brons opleverde.
De laatste kans op goud had Niemann op de vijf kilometer. Daar kwam ze heel dicht bij de snelste tijd in de buurt, maar ze werd uiteindelijk afgetroefd door een landgenote: Claudia Pechstein. Met een tijd van 7.14,37 won Pechstein haar eerste gouden olympische medaille. Op 0,51 seconden achterstand moest Niemann genoegen nemen met zilver. Haar gouden missie was mislukt.
Vier jaar later, in Nagano, probeerde Niemann het opnieuw. Toen ging ze voortvarend van start op de drie kilometer met een gouden medaille als resultaat, maar op de 1500 meter en de vijf kilometer bleef ze steken op zilver. Drie keer goud op één Olympische Spelen bleek zelfs voor de nagenoeg onverslaanbare Niemann onhaalbaar.
Aftellend naar de Olympische Winterspelen in Sotsji belicht schaatsen.nl elke dag een olympisch moment.