In de jaren '80, toen Witt het kunstrijden domineerde met twee olympische titels, vier wereldtitels en zes Europese titels, bombardeerde Time magazine haar tot 'het mooie gezicht van het socialisme'.
En inderdaad, de Oost-Duitse maakte niet alleen indruk met haar technische kwaliteiten, maar ook met haar presentatie, haar flair én haar prachtige uiterlijk.
Haar voorkomen was altijd onlosmakelijk verbonden aan Witt, die door het Amerikaanse People Magazine twee keer werd gekozen in de top vijftig van mooiste mensen ter wereld. Maar, zoals ze zelf zei: "Ik heb bewezen dat ik niet alleen maar won omdat ik mooi was. Ik was ook goed."
Witt werd op 3 december 1965, midden in de Koude Oorlog, geboren in Oost-Duitsland. Op vijfjarige leeftijd begon ze met schaatsen bij de vereniging SC Karl-Marx-Stadt, in het huidige Chemnitz.
Witt kwam in het Oost-Duitse systeem terecht van hard trainen. Zes keer per week stond de jonge kunstrijdster op het ijs, volledig mogelijk gemaakt door de staat.
"Ik was daar erg dankbaar voor, want als we in bijvoorbeeld Engeland hadden gewoond, dan weet ik niet of we alles hadden kunnen betalen. Nu was alles gratis", keek Witt in 2012 terug op haar jeugd.
Het grote talent deed in 1979 op dertienjarige leeftijd voor het eerst mee aan het EK, het toernooi dat Witt in 1983 voor de eerste keer zou winnen.
Een jaar later ging de Oost-Duitse als outsider naar de Spelen van Sarajevo. De regerend wereldkampioene Rosalynn Sumners uit Amerika was de favoriete in Joegoslavië.
Met alleen nog de vrije kür te gaan, stonden Witt en Summers bovenaan. De twee rivalen gaven elkaar amper iets toe bij het laatste onderdeel, maar met een verschil van 0.2 punten ging het goud naar Witt.
Vier jaar later werd er in Calgary, vlak voor het einde van de Koude Oorlog, een gevecht verwacht tussen 'Kati' en een andere Amerikaanse, Debi Thomas.
Beide schaatssters hadden ervoor gekozen om hun vrije kür te rijden op de klanken van de opera 'Carmen', waardoor de strijd in de pers al snel bekend stond als de 'Battle of the Carmens'.
Wederom werd het een zeer spannende strijd. Thomas stond na de eerste twee onderdelen aan de leiding, vlak voor Witt. De Amerikaanse viel echter direct bij haar eerste sprong van de vrije kür en werd slechts derde. Witt reed een relatief conservatieve kür en won, voor de Canadese Elizabeth Manley.
Het mooie gezicht van het socialisme werd zo de eerste vrouw die haar titel verdedigde bij het kunstrijden sinds Sonja Henie.
Het was haar laatste olympische daad als 'diplomate in trainingspak' voor de DDR. Zoals zoveel atleten werd Witt gezien als iemand die het aanzien van de communistische staat in het Westen kon vergroten.
Na de val van de Muur werd bekend dat een van de meest succesvolle kunstrijdsters ooit al vanaf haar achtste constant werd bespioneerd door de Oost-Duitse geheime politie.
In 1992 kwam Witt daar achter, toen ze 181 pagina's aan Stasi-documenten over haar zelf mocht doorlezen. "Als ik er nu op terugkijk", schreef ze twintig jaar later in de Daily Mail, "dan lijkt het alsof we op een andere planeet leefden."
"Maar toen zette je er nooit vraagtekens bij. De constante controle was een deel van mijn leven, zeker als ik naar het buitenland reisde. Had ik liever in een ander land willen wonen? Een vrij land? Dat was een vraag die nooit in me opkwam."
Na haar sportieve carrière speelde Witt onder meer in tv-series en films en in 1998 poseerde ze naakt in een van de meest beroemde edities van de Playboy ooit.
In de afgelopen jaren was de nu 48-jarige tweevoudig olympisch kampioene mentor bij het Duitse tv-programma 'Stars on Ice' en het Britse 'Dancing on Ice'.
Aftellend naar de Olympische Winterspelen in Sotsji belicht schaatsen.nl elke dag een olympisch moment.