Het werd op den duur zo gek, dat brons winnen als normaalt voelt. Een soort van tussendoortje, die we dan ook maar even meenemen. Want ‘kruimels’ laten liggen is toch zonde, nietwaar?
Er staan allemaal helden op tijdens het piste toernooi en ik weet niet meer wie ik nu de grootste held of heldin vind. Je kunt ook niet zeggen dat er één iemand de man of vrouw van het toernooi is. Misschien is het toch weer onze zuiderbuur Bart Swings. Zijn prestaties waren van buitenaards niveau. Maar andere planeten horen niet bij Europa, dus eigenlijk doet Bart niet echt mee aan het toernooi.
Trouwens, die zuiderburen doen het elk jaar toch ook maar weer meer dan formidabel. Skeelerland België is beduidend kleiner dan Nederland. De sporters beschikken over veel minder faciliteiten en ondersteuning.
Maar toch behalen deze skeeleraars een flink aantal medailles. En ze grossieren ook nog eens in goud. Bovendien doen ze dat al jaren! Naast talent en hard trainen staan de Belgen er gewoon elk jaar. Ze weten dat ze kunnen winnen, daar geloven ze heilig in.
Daar ligt misschien ook wel het winstpunt van de Nederlanders. Het is niet een kwestie van thuisvoordeel dat er zo goed gescoord wordt. Nu roepen we nog dat het niet meer normaal is, maar uiteindelijk is dit het begin van een nieuwe periode.
In 1992 stond Nederland aan de top van de wereld. Natuurlijk dankzij de kwaliteiten van de rijders destijds, maar ook omdat de tegenstand nog maar pas op skeelers reed. En een groot deel reed begin jaren ’90 nog op rolschaatsen.
Vervolgens waren de jaren erna niet slecht, want hier en daar werd echt wel een succesje behaald, maar als land bij de top horen zat er nog niet in. Die ommekeer lijkt nu gemaakt! Want net als de Belgen hebben ook de Nederlanders nu die rotsvaste overtuiging dat er goud behaald kan worden. Meerdere rijders durfden het maanden geleden al uit te spreken, en nu maken ze het waar!
Misschien moet ik nu zelf nog even roepen dat ik goud wil winnen op de marathon, aangezien dat nog op mijn erelijst ontbreekt…