'Niet alleen denken aan de medailles in de World Tour'

“Dit kan toch niet!” Met venijn en verontwaardiging in haar stem liet Xandra Velzeboer op de laatste training voor World Tour 3 weten dat niet alles in de zwaar verouderde accommodatie van Hala Olivia haar beviel. Net ervoor waren een Britse rijder en Teun Boer tamelijk hard in aanraking gekomen met de boarding. De veiligheidskussens hadden weliswaar de eerste klap opgevangen, maar de harde boarding erachter van de ijshockeybaan waarop wordt geshorttrackt, had een ander effect toen de kussens wat verschoven.

Later op de dag, bij het vooruitkijken naar het derde grote toernooi van deze winter, bleek alle onvrede allang verdwenen bij de kopvrouw van TeamNL, die áltijd scherp let op de omstandigheden waaronder zij en haar collega’s moeten sporten. “Je zou verwachten dat dit soort zaken vanuit de ISU (internationale schaatsunie, red.) goed wordt geregeld. Ik hoorde na de training dat de baan aan alle regels voldoet, maar dat betekent niet dat die dan ook helemaal veilig is. De organisatie heeft het verder goed opgepakt. Dat was fijn en voor mij ook reden het verder los te laten”, vertelt de Culemborgse. “Het voelt soms wel amateuristisch op sommige banen waar we rijden.”

In Gdansk (waar de ijsvloer veel te wensen overlaat) wordt het vanaf donderdag wel menens, wanneer de wereldelite op jacht gaat naar medailles en olympische kwalificatiepunten. Na twee weekends in Montréal, met thuisland Canada als grote slokop, is Velzeboer vast van plan de lijn die ze heeft ingezet ‘lekker door te trekken’. De vier weken tussen World Tour 2 en 3 is er keihard getraind. “Niet om hier nu te pieken, wel om op een hoog niveau te kunnen racen.” Ze vat het samen in trainerstaal: “Bezig zijn met het proces en op mezelf focussen, zodat ik straks de World Tours goed kan afsluiten, met het gevoel dat ik opnieuw stappen heb gemaakt. Ik hoef niet per se medailles te tellen, omdat ik op de Winterspelen op m’n best wil zijn.” Zo ongeveer zal de rest van het shorttrackpeloton dat in Milaan verschijnt er ook over denken...

Wat duidelijk is geworden in Montréal: de strijd aan de top is heviger dan ooit, met veel meer gelijkwaardige atleten. Waar Velzeboer een seizoen terug nog als enige de 500 meter van kop af in 42 seconden kon afleggen, zijn er momenteel acht vrouwen die dat kunnen. Ze vindt dat niet schrikbarend, eerder cool omdat het de uitdaging groter maakt. “Als mensen goed rijden, is het ook leuk het tegen sterke tegenstanders op te nemen en dan hetzelfde spelletje goed te spelen.” Ze haalt haar zus Michelle aan. “Die reed vorige World Tour in 42,6 op kop rond – wat ontzettend snel is – en toch stond ze in de volgende rit op startplek 3 of 4. Dat zegt veel over het niveau.”

Tussen die snelheidsmonsters bij de vrouwen is dit seizoen plotseling de Canadese Courtney Sarault gekropen. De diesel van weleer heeft explosiviteit 'getankt' als extra wapen en kan nu ook sprinten als de beste. “Goed voor het vrouwen-shorttrack, en mooi voor haar. Ze maakt het nog moeilijker te winnen. Maar ja, dat is de uitdaging.”

Hoe breder de top, hoe intenser de duels om goud, zilver en brons. In een jaargang waar de Spelen en de resultaten daarop bepalend zijn, weet Velzeboer inmiddels dat ze andere ‘vliegroutes’ moet volgen, om het gevaar van opbranden buiten te sluiten. “Ik wil graag op alle drie individuele nummers sterk presteren, maar daarbij moet ik niet steeds in mijn hoofd hebben dat het om medailles draait. Het wordt namelijk heel zwaar als ik elke wedstrijd benader alsof het een olympische race is. Tot dusver ben ik er aardig in geslaagd het zo aan te pakken. Om een voorbeeld te noemen: in het eerste World Tour-weekend eindigde ik als vijfde op de 1000 meter. Daar was ik niet heel erg teleurgesteld over, omdat ik wist dat het goed zat bij me en uitstekend aan het shorttracken was.”

Zelfvertrouwen halen uit het schaatsen, zonder directe koppeling met de uitslagen, vormt de leidraad richting Milaan. “Daardoor kan ik probleemloos alle onderdelen rijden. Het klinkt makkelijk, de werkelijkheid is anders hoor, want het gaat in sport zo snel om winnen en resultaten. Wanneer je tactisch een goede wedstrijd op het ijs legt maar de uitslag dat niet aantoont, hoeft dat niet erg te zijn, aangezien je weet dat je alles onder controle had. Dat is een leermoment in plaats van jezelf voor je kop te moeten slaan.”