Sinds 2021 behoort Marrit Fledderus tot de Nederlandse sprinttop. Ze behaalde medailles op de nationale titeltoernooien, deed elk jaar mee aan de World Cups en vertegenwoordigde Nederland twee keer op het WK. Maar hoeveel weten we echt over de 24-jarige Friezin? Tijd om haar aan een vragenvuur te onderwerpen.
Op deze manier ben ik de afgelopen jaren veranderd…
Marrit Fledderus: “Ik ben volwassener geworden in het benaderen van mijn sport. Bij de junioren was het allemaal veel vrijer. Alles was leuk. In het weekend reed ik een wedstrijd en op maandag zat ik weer op school. Nu is het schaatsen mijn leven. Ik doe er alles voor, al blijft het plezier op één staan. Ik ben me bewuster van mijn doelen en heb meer wilskracht om te winnen. Dat brengt meer druk met zich mee, maar die zenuwen heb ik ook nodig om te presteren.”
Anderen zouden mijn persoonlijkheid omschrijven als…
“Lastig… Mijn vriendinnen zouden zeggen dat ik altijd positief ben en heel betrokken. Ik wil iedereen graag helpen. Al is dat soms lastig door de wedstrijden, maar ik vind het belangrijk vriendinnen buiten het schaatsen te hebben en even met iets anders bezig te zijn.
“Hoe mijn teamgenoten mij zouden omschrijven? Femke zou zeggen dat we veel lol met elkaar hebben en dat ik niet snel opgeef. Ik ga altijd door en ben erg gemotiveerd. We halen dat ook in elkaar naar boven. We zijn vriendinnen, maar willen altijd van elkaar winnen. Met sprintjes op de fiets gaat het er bijvoorbeeld hard aan toe. Niet veel mensen verwachten dat van ons. Zonder die strijd zijn we ook geen topsporters. Femke is een grote concurrent, van haar wil ik winnen.
“Maar we helpen elkaar ook veel. Toen zij aan het begin van vorig seizoen niet naar de World Cups ging, appte ze mij voor elke race. En voor Japan gaf ze me een lief cadeautje, een oude camera waarbij je de foto’s echt moet ontwikkelen. Heel lief hoe betrokken ze is.”
Mijn mooiste eigenschap en die waar ik aan wil werken zijn…
“De mooiste is dat ik nooit opgeef, maar dat kan ook mijn struikelblok zijn. Soms zit het me in de weg dat ik te graag wil. Bij wedstrijden moet ik juist de controle behouden. Afgelopen jaar was ik weleens te gebrand om hard te schaatsen. Ik praat daarom al jaren met een sportpsycholoog zodat ik de juiste balans kan vinden tussen die motivatie en controle.“
Mijn omgeving helpt me als ik in de put zit door…
“Ik kan heel erg in mijn hoofd zitten als het niet goed gaat. Praten helpt om mijn teleurstelling eruit te gooien. Vervolgens laat ik het los en doe ik weer normaal. Mijn ouders leven mee en zeggen dan: ‘Het is kloten, maar het leven gaat door.’ Die nuchterheid heb ik vanuit huis meegekregen.
“Toen ik het WK niet gehaald had, voelde ik me even heel slecht. Op zo’n moment was het fijn dat ik de mensen om me heen had die ik vertrouw. Bij mijn ouders kon ik even mijn frustratie kwijt. Ik trok minder naar Stefan (Westenbroek, haar vriend, red.) toe, want hij was bezig met zijn eigen wedstrijden."
Stefan en ik steunen elkaar door…
“…begrip te hebben. We weten precies hoe het is om teleurgesteld te zijn. Maar we hebben afgesproken: thuis is thuis. Meer dan even kort praten over de training doen we niet. Als ik de hele dag met schaatsen bezig ben, word ik gek. Soms zegt Stefan ook: 'Nu even geen schaatsen'.
Mijn grootste uitdaging op het ijs is…
“Mijn techniek. Op de fiets en tijdens de krachttraining merk ik dat ik sterk ben, maar het is lastig mijn kracht kwijt te kunnen op het ijs. Afgelopen jaar reed ik technisch beter dan ooit in de trainingen. Ik kon het alleen niet naar de wedstrijden vertalen, omdat het nog niet helemaal in mijn systeem zat. Als er spanning bij komt kijken, verval ik in mijn oude patroon. Het doel voor dit seizoen is het zo vaak in de trainingen herhalen dat het er in de wedstrijden ook uitkomt. Want wanneer ik het technisch onder controle heb, kan ik nog harder.”
Dit helpt mij komend seizoen tijdens het OKT om met de spanning om te gaan…
“Focussen op mezelf, niet op anderen. Rustig blijven en tegen mezelf zeggen dat ik het kan: heb vertrouwen Marrit, niets is onmogelijk. Voor de race probeer ik altijd positief te zijn. Want als je in je hoofd hebt dat het niet lukt, gaat het er in de wedstrijd ook niet uitkomen. Daarnaast ben ik altijd gefocust op mijn ademhaling voordat ik moet starten.”
De gedachte aan Milaan bezorgt me…
“Heel veel motivatie. Ik voel geen angst, maar kracht. Milaan is mijn doel. Het gevoel daarbij is heel positief. Wel krijg ik al een beetje spanning, al ben ik er nog niet veel mee bezig.”
Ik zie de volgende uitdaging voor mezelf na het schaatsen…
“Ik zou later graag verpleegkundige willen zijn in het ziekenhuis. Ik vind het heel leuk voor mensen te zorgen. In mijn vriendenboekje had ik vroeger al geschreven dat ik dokter wilde worden. Maar over tien jaar sta ik er misschien wel anders in en heb ik geen zin om te studeren. Of een rol binnen het schaatsen mij past? Ik laat alle opties open.”
