De rijdster van BTZ.nl had het gevoel dat ze alleen mee kon doen om de winst bij afwezigheid van de dames van Anema en dat was voor de competitieve Bakker geen optie. "In het marathonschaatsen moest ik een stap zetten, wilde ik het Team Zaanlander moeilijk kunnen maken. Het damespeloton is geen omgeving waar je fulltime van de sport kan leven en schaatsend zie ik mezelf niet veel beter meer worden. Alhoewel het lastig is om te stoppen op je hoogtepunt, moet je toch keuzes maken. Dit seizoen won ik toen Irene Schouten en Marijke Groenewoud er niet waren. Ik heb niet het idee dat ik ze volgend jaar wel kan verslaan. Uiteindelijk rijd ik om te winnen."
Het was voor Bakker niet mogelijk om het uiterste te halen uit zowel het schaatsen als haar werk als fysiotherapeute bij Fysio Gorredijk en haar master Kinderfysiotherapie. "Doordat ik zoveel train, kan ik mezelf niet verder ontwikkelen als kinderfysiotherapeute, terwijl daar mijn ambities liggen. Het is superleuk werk en ik kreeg altijd de ruimte om veel te sporten. Nu wil ik graag iets terug doen."
Fysieke tegenslag
Gedurende haar carrière liet Bakkers lichaam haar meerdere malen in de steek. Op achttienjarige leeftijd kreeg ze last van een rughernia, waardoor ze een jaar niet kon schaatsen. Een heupblessure betekende in 2019 einde seizoen en speelde haar nog lang parten. Ook afgelopen winter had ze te maken met fysieke tegenslag, toen ze tijdens de Trachitol Trophy hard ten val kwam. Gekneusde ribben zorgden ervoor dat ze lang aan de kant stond. Toch wist de fysiotherapeute steeds terug te komen.
"Ik heb altijd andere fysio's nodig gehad om te kunnen schaatsen, wekelijks werd ik behandeld. Mijn carrière is gered door Frank de Witt Hamer omdat ik altijd bij hem terecht kon. Mijn lichaam is niet sterk genoeg om het helemaal zelf doen. Het was een grote uitdaging om het hele seizoen fit te blijven", aldus Bakker. Door alle fysieke malheur begon ze zich af te vragen of het het nog wel waard was. Deze vraag wist ze overigens zelf te beantwoorden voor afgelopen jaar: "Na de Trachitol Trophy heb ik drie overwinningen gepakt, dus het was het zeker waard om terug te vechten. Maar het lichaam zegt ook een keer nee. Als alles goed gaat, vergeet je dat weleens, maar er zijn periodes geweest dat ik veel last had van mijn rug en dit heeft zeker een rol gespeeld in mijn beslissing om te stoppen. "
Prestaties
Haar mooiste overwinning boekte Bianca Bakker in januari. Op haar thuisbaan in Heerenveen was ze de snelste in de sprint. "Winnen op je thuisbaan is het mooiste wat er is. Omdat mijn ouders allebei een achtergrond hebben in de marathon en hielpen bij de wedstrijd, konden ze mij zien winnen. Zeker in de coronatijd maakte dat het extra speciaal."
Er was nog een reden waarom de winst in Heerenveen zo bijzonder was voor het jongste gezinslid. "Thialf was zo'n mooie overwinning, omdat ik mezelf veel druk had opgelegd. Ik vond dat ik daar moest winnen, omdat Team Zaanlander (met onder andere Schouten en Groenewoud) niet aan de start stond. Die druk maakt het schaatsen niet leuker. Je moet de hele wedstrijd overleven, omdat het aan het einde moet gebeuren. De finale bij de dames is vaak langzaam, waardoor er chaos ontstaat. Gelukkig hielpen mijn teamgenoten me met positioneren, iets waar ik zelf niet goed zo goed in ben. Maar dan moet je het wel doen de laatste ronde. De spanning is dan extra hoog, maar als het lukt is het ook extra mooi."
De zege gaf haar het vertrouwen richting de andere Marathon Cups. In Eindhoven en in Den Haag kwam de Friezin eveneens als eerste over de streep, waardoor ze met haar beste seizoen afscheid neemt van de sport. Haar eerste grote overwinning boekte ze op het natuurijs van Luleå. Mede door haar 'fantastische' ploeggenoten van haar toenmalige team Ziuz wist ze haar schaats voor Elma de Vries over de streep te krijgen.
Marathon in het bloed
Bianca groeide op in een echt marathongezin. Haar vader, Jan Bakker, was natuurijsspecialist en reed tijdens de Elfstedentocht in 1997 zelfs in de kopgroep mee. Moeder Tilly eindigde liefst 36 maal op het podium bij wedstrijden op kunstijs en won de Heineken Zesdaagse en het eindklassement van de KNSB Marathon Cup. Haar oudere broer is ook besmet met het marathonvirus: als grote verrassing van het Open Nederlands Kampioenschap pakte hij de bronzen medaille.
Wat de sport dan zo mooi maakt? "Het spelletje. Niet altijd de beste wint, je moet ook slim zijn. Dat vind ik zo mooi aan het marathonschaatsen. Bovendien doe je het met elkaar. Mijn ploeg voelde aan als een tweede famlilie. Dat ga ik zeker missen. Ik hoop betrokken te blijven bij de marathon. Graag zou ik fysio willen worden bij een team, zodat ik mee kan gaan naar de Weissensee en Luleå. Dus als een ploeg op zoek is naar een fysio, ik ben beschikbaar", besloot de Friezin lachend.
Van der Stelt en Van der Geest zwaaien af
Iris van der Stelt neemt ook afscheid van de marathon. De rijdster van Team Turner won onder andere het eindklassement om de KNSB Cup in het seizoen 2017/2018 en de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in 2019. Haar vriend Leander van der Geest, belofterijder van Sportchaletviehofen.at en de broer van Lisa van der Geest, maakte ook bekend te stoppen.
Het gehele transferoverzicht vind je hier.