Ze was kunstschaatser, switchte kortstondig naar de langebaan en gooit het een jaar later alweer over een andere boeg. Lois Marly Libregts (20) heeft een nieuwe uitdaging gevonden: ze wordt kunstschaatscoach. “Iets dat ik vroeger als klein meisje al heb geroepen.”
Wervelwindje hoor, die Lois Libregts. Bruisend van energie, avontuurlijk en heel (snel) enthousiast. “Als ik krijg te horen dat ik veel potentie heb voor de langebaan en met hard werken de top zou kunnen bereiken, wil ik daarvoor gaan. Dan hoop ik door te stromen naar de NK’s en uiteindelijk mee te doen aan EK’s en WK’s op de sprintnummers. Het zou me heel gaaf lijken als kunstrijder een goede langebaanschaatser te worden.” Was getekend: dezelfde Lois, een goed jaar geleden op Schaatsen.nl, toen ze net was gewend aan glijden op een baan van vierhonderd meter.
Ze zag het wel gebeuren, die transformatie naar een andere discipline, nadat ze had ingezien dat door de technische beperkingen als kunstschaatser de (wereld)top te hoog gegrepen zou zijn. De flirt met de langebaan duurde echter niet lang, en dat zal vast iets te maken hebben met een andere, ware liefde. Want twintiger Libregts heeft nu niet alleen haar zinnen gezet op een carrière als coach, die droom zal ze najagen in Zwitserland, bij haar Franse vriend en tevens kunstschaatscoach Romain Ponsart.
Die 33-jarige oud-rijder zwaait in Fribourg de scepter over een groep van dertien talenten, onder wie de 20-jarige Fransman Francois Pitot. Het is de bedoeling dat Lois haar vriend zal assisteren en vervangen op de momenten dat hij naar toernooien moet. “Pitot maakt nog kans om voor Frankrijk naar de Winterspelen te mogen. Zo doet hij bijvoorbeeld in september mee aan het olympisch kwalificatietoernooi in Beijing. Romain begeleidt hem dan, met andere woorden: op de ijsbaan in Fribourg moet het werk ook doorgaan en daar moet ik voor zorgen”, vertelt Libregts.
Ze kijkt met veel voldoening terug op de jaren waarin ze (dikwijls vergezeld door moeder Lieske Libregts) ziel en zaligheid in de sport stopte. Ze was nog een tiener toen ze halsoverkop moest beslissen of ze op die leeftijd wilde verhuizen naar Heerenveen, een voorwaarde om opgenomen te kunnen worden in het Nationaal Trainingscentrum Kunstrijden. Dat initiatief stierf binnen een seizoen een stille dood. “Het was lang niet altijd makkelijk, maar ik heb van mijn jaren als kunstschaatsster genoten en veel meegemaakt. Ik houd van deze discipline. Daarnaast ben ik blij kort te hebben geproefd van het langebaanschaatsen. Vorige week trainde ik mijn laatste rondjes op het ijs in Inzell, om het goed af te ronden. Het is nu tijd voor het volgende hoofdstuk.”
De vlinders van verliefdheid zijn niet de hoofdreden die haar doen uitwijken naar het alpenland. “Ik wist vroeger al dat ik de richting van het coachen op wilde. Er zit geen druk van Romain achter; het is mijn eigen keuze. Ja, het gaat plotseling heel snel allemaal, dat klopt, maar mijn gevoel over deze stap is geweldig. Dit doe ik niet voor hem. Ik zie het als een prachtige kans. In de groep schaatsers zitten grote talenten, die kunnen we verder brengen. Ik ben uiteraard geen volleerd coach, daar zal ik de komende vijf jaar hard voor moeten leren. Want wil ik ook rijders kunnen begeleiden in buitenlandse wedstrijden, dan zal ik een diploma moeten hebben.”
Deze week verblijft Ponsart met zijn selectie in het Zuid-Franse Anglet, waar elk jaar in de maand juli een reeks internationale trainingskampen plaatshebben onder leiding van de gerenommeerde coach en choreograaf Benoît Richaud. “Ik ga daarheen om te wennen, daarna reizen we terug naar Zwitserland en begin ik volgende week. Officieel gaat alles pas in september van start bij de club in Fribourg waar Romain en zijn trainingsgroep zijn aangesloten."
