Eerlijk is eerlijk, theoretisch gezien kón het eigenlijk ook niet. Jolanda Langeland die in de sprint de erkend rappe vrouwen als Carla Zielman, Mariska Huisman en vooral Foske Tamar van der Wal achter zich liet. Dat stond in geen enkel scenario, ook niet in dat van Langeland zelf.
"Ik heb gedroomd van die overwinning hier, van een overwinning in een grote wedstrijd. Zó vaak! En ik kwam dan altijd alleen aan. Maar dit, in een sprint, en dan die meiden kloppen. Nee, dat had ik nooit gedacht."
Jolanda Langeland (30) beleeft misschien wel de mooiste schaatsweek uit haar leven. Ze geniet van alles koersen in het winterse landschap, rijdt overal. Ook in Appingedam, vlakbij haar woonplaats Bedum. Ook daar was Langeland een vat vol emoties. "Ik heb de eerste ronde met tranen in mijn ogen rondgereden. Ik vond het zó mooi daar. Dat prachtige rondje, ontzettend veel mensen langs de kant. Was echt heel gelukkig dat ik zoiets mocht meemaken. En natuurlijk wilde ik daar graag winnen, maar dat zat er niet in."
Dat laatste dreigde een beetje de rode draad in het verhaal van Jolanda Langeland te worden. De rijdster van de Telstar-formatie is een vaste waarde in het peloton. Rijdt altijd van voren, maar wint zelden. "Ik ben zo vaak tweede. Of net vierde. Ik heb in twaalf jaar zo’n veertig podiumplekken bij elkaar gereden, maar de overwinningen waren schaars. Die kun je echt op de vingers van één hand tellen."
De laatste dagen sloten daarbij naadloos aan. Het Schildmeer, het KPN NK op de Rietplas, Goingaryp en het Veluwemeer; overal hoorde Langeland bij de sterkste vrouwen. Op het Veluwemeer was ze zelfs tot 250 meter voor de streep alleen weg en werd ze uiteindelijk totaal kapot opgevangen. Maar het leverde haar niet meer op dan een schrale tweede plaats in Goingaryp. "Op een gegeven moment ga je jezelf afvragen of het ooit nog een keer gaat gebeuren."
De avond voor de Hollands Venetië Tocht kreeg Langeland een sms’je, van ploeggenote Anniek ter Haar. 'Jouw wedstrijd komt nog wel', stond er te lezen. Een hart onder de riem, maar Ter Haar had ongetwijfeld geen idee hoe snel haar woorden bewaarheid zouden worden.
Ook op de wateren rond Giethoorn hoorde Langeland weer tot de sterkste rijdsters. Maar het lukte niemand om weg te rijden, ook de kleine Bedumse niet. Daarmee leek haar kans verkeken, maar dat pakte anders uit. Terwijl de aandacht uitging naar Zielman, Huisman en Van der Wal, schoot Langeland opeens als een duveltje uit een doosje achter de rug van Zielman vandaan en verraste zo alle favorieten.
Schreeuwend viel ze in de armen van ploegleider en ploeggenotes. "Dit kan niet", stamelde Langeland. "Dit kan helemaal niet." Maar het kon wel, en de ontlading die volgde bevrijdde Langeland van een heleboel frustraties.
"Want natuurlijk heb ik mezelf vaker lopen opvreten", bekende ze. "Steeds niet winnen, vierde of vijfde worden, dat knaagt. Maar nu ben ik de gelukkigste schaatsster op aarde. Het maakt me niet uit wat er nu allemaal nog gebeurt, deze overwinning is het mooiste dat me op de schaats kon overkomen. Hier heb ik al die jaren keihard voor gewerkt. Dit maakt alles goed."
Zo gingen in korte tijd twee dromen in vervulling, vertelde ze. "Eerst heb ik bijna vier maanden ontwikkelingswerk gedaan in een kindertehuis in Ghana, en nu deze overwinning. Ik kan het nog steeds niet bevatten. De boeken in als winnares van de Hollands Venetië Tocht, en in één rijtje met Klasina Seinstra en Alida Pasveer. Mooier kan het niet."
Zielsgelukkig stapte ze in de auto, terug naar Bedum. Dat is doorgaans vooral het dorp van Arjen Robben. Maar voor de rest van deze winter is Bedum gewoon van Jolanda Langeland.