Met de World Cups in Noord-Amerika en Azië is dit de periode in het seizoen dat we lang van huis zijn. Ik ben afgelopen zomer vader geworden, dus het voelt voor mij wel wat anders dan in voorgaande jaren.
Met het tijdverschil is het niet altijd makkelijk, maar ik probeer veel contact te houden met het thuisfront via FaceTime en WhatsApp. Zo kan ik mijn dochtertje Myrthe toch nog zien deze weken. Natuurlijk mis ik mijn vriendin en dochter wel, maar het is iets wat we van te voren goed hebben doorgesproken.
Op wedstrijddagen kan ik me goed afsluiten en ben ik alleen met schaatsen bezig en het neerzetten van een zo goed mogelijk resultaat. De start van het seizoen in Montreal en Toronto was prima met twee tweede plaatsen op de 1500 meter en één keer zilver op de aflossing. In Toronto waren we als ploeg niet scherp genoeg en dan haal je op dit niveau de relay-finale niet.
Na de wedstrijden in Canada hebben we een korte rustperiode ingelast, gevolgd door twee goede trainingsweken in het nieuwe Thialf. Op de woensdag voor we naar Japan gingen, stond er bij de training een cameraploeg van de NOS op me te wachten. Toen ik die gouden envelop zag, wist ik genoeg.
Ik had er wel een beetje rekening mee gehouden dat ik genomineerd zou worden als sportman van het jaar. Er zijn dit jaar meer wereldkampioenen in Nederland, maar ik geloof niet dat er veel sporters zijn die wereldkampioen en Europees kampioen zijn geworden. Het is een hele eer dat ik ben genomineerd, winnen zou fantastisch zijn.
Op dinsdag 15 december is de verkiezing tijdens het Sportgala. We zijn met de ploeg precies op tijd terug uit Azië. We landen die ochtend om 6 uur op Schiphol, ’s avonds worden we in de RAI in Amsterdam verwacht in smoking. Het wordt een hele lange dag, maar ik denk niet dat ik moeite zal hebben om wakker te blijven.
Europees en wereldkampioen Sjinkie Knegt biedt in aanloop naar de World Cup Shorttrack in Dordrecht een kijkje achter de schermen bij de nationale ploeg.