Als kids klooiden Lianne van Loon en Teun de Wit ooit samen op het skeelerbaantje van SC Gouda. Die herinnering van vijftien jaar geleden komt op de laatste dag van mei 2025 plotseling weer tot leven tijdens het Daikin NK Inline in Rijssen, wanneer ze beiden in een rood-wit-blauwe trui staan te stralen.
Voor 24-jarige Lianne is die prijs bijna iets alledaags; de net behaalde titel op de 1000 meter – het laatste individuele onderdeel van dit NK – betekent nummer twintig sinds ze bij de senioren rondrijdt. Teun de Wit, een klein jaar ouder dan Van Loon, beleeft zijn finest hour op de piste van Rijssen: nooit eerder is hem de gouden medaille omgehangen. Deze plak krijgt extra betekenis, want twee weken terug is-ie volkomen in de kreukels afgevoerd naar het ziekenhuis van Almelo. Een litteken en een verdikte onderarm blijven nog wel even de tastbare bewijzen van die pijnlijke souvenir na een crash op dezelfde baan waarbij hij dwars door de boarding is geknald. “Ik spuugde minutenlang bloed, en dat was de reden dat ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis, waar ik tot vier uur ’s nachts zoet ben geweest”, vertelt De Wit. “De dokter dacht dat er iets ernstigs aan de hand was. Uiteindelijk bleek het alleen een bloedvat te zijn tussen mijn wervels dat was gescheurd…”
Het euvel is nu verworden tot een voetnootje in een carrière die zich in vergelijking met die van stadsgenote Van Loon lang niet zo stormachtig heeft ontwikkeld. Ergens logisch, als je bedenkt dat Teun een aantal seizoenen geleden wat nadrukkelijker de afslag naar het langebaanschaatsen heeft gekozen. Hij viel in de smaak bij de toenmalige tandem Jutta Leerdam/ Koen Verwewij die Team Worldstream had opgericht. “Ik kreeg een contract, maar bij nader inzien was ik te jong voor dat avontuur. Als 19-jarige jongen belandde ik tussen ervaren gasten. Er kwam niet uit wat ik ervan had verwacht. Bovendien raakte ik overtraind. Gaandeweg raakte ik het plezier kwijt.” Het verhaal over die periode stokt dan. “Dat plezier heb ik nu weer helemaal terug, dankzij het skeeleren bij mijn club Rotterdam. Op een gegeven moment volgen de prestaties vanzelf.”
In het geval van Lianne hoeft geen mens te twijfelen aan het genot dat zij ontleent aan de sport. De kopvrouw van DOUBLEff heeft in Jet Fransen en Fleur Veen niet alleen twee geweldige teammaatjes, ook zijn ze vriendinnen. Voorafgaand aan het NK liet Van Loon niet in haar kaarten kijken, al was het op voorhand duidelijk dat het oersterke trio voor veel titels in aanmerking zou komen. “We hebben nog niet gesproken over onze tactiek, het enige dat telt is dat we zoveel mogelijk winnen”, was de strekking van haar met een glimlach uitgesproken diplomatieke voorbeschouwing.
Het toetje van het Daikin NK Inline - de ploegaflossing - was zoals altijd een gloedvolle afsluiting van het toernooi, zelfs met niet geheel verrassende winnaars bij de senioren. De vrouwen van DOUBLEff ondervonden weinig tegenstand, mede doordat de ploeg rond Sofia Schilder al vroeg in de race een diskwalificatie opliep wegens foutief wisselen.
Bij de mannen ontaardde de finale in een aantrekkelijk spel van kat en muis dat de Radboudbikkels onder aanvoering van de broers Rick en Kay Schipper het best beheersten. Zij klopten De Haan Westerhoff en Team Reggeborgh. Voor Menno van Eig was het de eerste keer dat hij een rood-wit-blauw tricot mocht aantrekken als senior. Hij had een leuk aandeel in de zege. "Ik pakte na mijn laatste wisselbeurt de koppositie en die werd niet meer uit handen gegeven. Kay en Rick maakten het karwei fantastisch af", aldus Van Eig, die in zijn juniorenperiode een keer kampioen werd op de 200 en 1000 meter. "Hopelijk is deze aflossingstitel de opstap naar meer succes. Ik heb een lekkere driedaagse achter de rug, na een stroef begin van het seizoen in de Europacups."
De zege op de 1000 meter brengt Van Loon het derde kampioenschap in drie dagen. “Deze titel is onze titel. Jet heeft op kop het tempo bepaald en Fleur heeft ervoor gezorgd dat we met z’n drieën bij elkaar konden blijven rijden en ook zo zijn gefinisht. Dat is niet eerder gelukt, met drie op het podium eindigen. Ik vind dat supermooi, al heb ik nog meer kunnen genieten van de uitslag van de puntenkoers, waarin Jet eerste is geworden en Fleur op de tweede plaats kwam, mede doordat ik een keer wat voor hen heb kunnen betekenen in de koers. Zij doen in het internationale circuit altijd zoveel werk voor mij.”
Leunen op een collectief is er voor De Wit niet bij geweest. Sterker nog, de Goudse reus (1.98 meter, 91 kilo) heeft er in de eindstrijd van zijn 1000 meter volstrekt alleen voor gestaan, tegenover onder anderen twee duo’s (Christian en Ronald Haasjes van De Haan Westerhoff en Jorian ten Cate en Jordy van Workum namens Reggebogh). Voeg daar de geslepen Kay Schipper nog bij en je hebt een deelnemersveld dat aan elkaar is gewaagd.
Om niet in het gedrang van de koppels te geraken heeft Teun zich vroeg naar de koppositie gekatapulteerd en die stek met hand en tand verdedigd. “Ik moet zeggen: ik heb geluk met het baantje hier, dat me aardig ligt. Door mijn lengte heb ik doorgaans moeite met pistes, zeker als er sprake is van veel banking (schuin oplopende bochten). Rijssen heeft een omloop die wat vlakker ligt waardoor ik mijn kracht beter kwijt kan (en die heeft kunnen omzetten in voldoende snelheid, red.). De aandringende Schipper (tweede) en Ronald Haasjes zijn er niet in geslaagd de muur De Wit te slechten.
Hij geniet ervan, de blijdschap druipt van zijn gezicht met die ontwapenende blik. Veel van zijn sportgeluk is toe te schrijven aan de gezellige sfeer die hij ervaart bij de Rotterdamse vereniging. “Wat we doen is presteren met plezier, waarbij de begeleiding binnen de club niet onvermeld mag blijven”, zegt Teun, die naast de vele trainingsuren nog genoeg tijd vindt voor twee studies (bedrijfskunde en sportmanagement). “Jaren terug had ik als jochie een olympische droom. Dat is niet meer aan de orde, daar leef ik niet meer voor. Op deze manier skeeleren beleven is prachtig. Dit is superleuk om te doen. De onderlinge strijd is verslavend.”
Precies zoals vroeger, toen hij als pikkie de smaak kreeg te pakken op zijn plastic skates van Perrysport en door de straten van Gouda racete. “Mijn moeder zag dat en zei na verloop van tijd: ‘We gaan naar de skeelerclub, want volgens mij kun je dit best goed’. Ja, zij is er indirect verantwoordelijk voor geweest dat ik hier nu al kampioen sta. Samen met mijn oude clubgenote Lianne…”
Die zich van dat feit niet bewust is, totdat ze erop wordt gewezen net voor de huldiging. “Ach ja, da’s waar ook, ik ben ongeveer gelijk met hem in Gouda begonnen. Nu je dat zegt, is het dubbel zo leuk dat we beiden kampioen zijn geworden!”
