Kapotte knie of niet, Bart Swings wint toch wel

Woorden, recht uit het hart, gesproken door Bas Noorloos, zijn leven lang al inliner die het geen ramp vindt om in elke marathon op een stratenparcours na een handvol ronden te worden gedubbeld door de toppers. Zo gaat het er ook aan toe in Rijssen, waar de tweede race van de Reggeborgh Inline 3-daagse wordt verreden. Noorloos mag decor zijn in een show waarvan de hoofdrolspeler ook de regisseursrol opeist. Vlaming Bart Swings zal naderhand zeggen dat hij naar oostelijk Nederland is afgezakt om ‘eens goed te trainen’, maar en passant geeft meneer ook skeelerles van hoog niveau. Goed beschouwd is het bijna buitenaards, zo goed als deze man op wieltjes is, wetend dat hij met zijn rechterknie al maanden aan het sukkelen is.

Na 48 ronden op een lastig, door velen vervelend parcours genoemd, blijkt hij wel een normaal mens. De warmte van deze juni-avond in combinatie met het moordende tempo dat Swings gedurende drie kwartier heeft proberen aan te houden, heeft hem gesloopt. “Poeh, wat was dit zwaar”, sputtert hij zwaar transpirerend, terwijl hij een felicitatiekus van vriendin Lianne van Loon gretig beantwoordt.

“Een optimale training”, zo beoordeelt hij de race die in een eerste plooi is gevallen na vijftien ronden (zeven man in de ontsnapping), vijf toertjes verder opnieuw wordt opgeschud door een Swings-versnelling (Bart alleen op kop) en dan lange tijd een spel van nog drie koplopers is (Christian Haasjes en Ruben Ligtenberg weten aan te sluiten bij Swings). Zodra het trio erin is geslaagd het kleine peloton te achterhalen, worden Ligtenberg en Haasjes ook bedankt voor de bewezen diensten: Swings heeft dan besloten de zaak solo af te ronden (al blijkt de gedubbelde Crispijn Ariëns wel benen te hebben om als een schaduw van de Belg mee te liften tot aan de finish).

Een mooie test in het lange traject naar olympisch Milaan, dat is het bezoek van Swings aan Rijssen. Zo formidabel hij als skeelerbeest kan zijn, het gaat hem tussen nu en februari 2026 slechts om de glorie op de Winterspelen. Hij geldt als de olympisch kampioen op de mass start, en zeker die titel zou hij graag prolongeren. “Daar doe ik alles aan, onder meer door te werken aan die knieblessure. Ik merkte vanavond dat ik nog wat power mis in dat rechterbeen. Als ik het in cijfers uitdruk: een test wees vorige week uit dat er een krachtsverschil van zo’n twintig procent is tussen links en rechts. Het gaat steeds beter, daar ben ik blij mee. Er is nog altijd pijn. Als je mij zou vragen of ik nu een olympische wedstrijd zou willen rijden, zou het antwoord NEE zijn. Er moet nog wat gebeuren hoor.”

Qua belasting heeft hij daarin Rijssen behoorlijk aan kunnen sleutelen. “Elke keer op de heuvel in het rondje ben ik gaan versnellen om de koers hard te maken en mezelf uit te dagen. Ik kan er tevreden over zijn”, aldus de winnaar, die met Ligtenberg (tweede) en Haasjes het podium deelt. “Ik ben de beste van de rest, dat voelt ook een beetje als een overwinning”, meent thuisrijder Ligtenberg. “D’r was niets tegen te beginnen, toen Bart die laatste keer aanzette. Kennelijk vond hij het nog niet hard genoeg gaan. Als we op dat moment hadden kunnen aanhaken, zouden we er tegen het einde alsnog vanaf zijn gereden. Dat de koers zo zou verlopen, dat wisten wij, dat wist iedereen in het peloton”, verzekerde Ligtenberg, die er stilletjes van heeft genoten dat zelfs het ‘groene leger’ van Reggeborgh – vijf man sterk – helemaal niets in te brengen heeft gehad tegen Swings. “Normaal zijn die jongens in de meerderheid. Nu heeft Bart ze allemaal kapotgereden. Dat is ook wel eens mooi om te zien.”

Zaterdag is het laatste deel van de trilogie, in Staphorst. Swings doet opnieuw mee, al kan hij geen aanspraak maken op de eindzege in het klassement omdat hij de ouverture in Heerde heeft laten schieten. Christian Haasjes voert de ranking aan, voor Jorian ten Cate en Ligtenberg. “Het wordt nog spannend wie het klassement zal winnen", roept Ligtenberg enthousiast. Die prijs wel. Ja. Met Swings op de startlijn lijkt de triomfator van de slotdag al vast te staan…