Luud en Leidy Mulder uit Zwolle hebben de afgelopen jaren veel tijd aan vrijwilligerswerk besteedt. Als ouders van zes zonen (Harald, Berry, Marco, Gerben en de tweeling Ronald en Michel) stonden zij altijd voor hen klaar. ‘Zodra de kinderen met een sport beginnen, word je als ouder benaderd of je iets binnen de sport wilt gaan doen,’ weet ook Luud Mulder. ‘Zo gebeurde het ook bij ons. Ik werd gevraagd om bij het skeeleren te jureren en mijn vrouw kwam bij de inschrijvingen.’
Hoe zijn jullie met inline-skaten in contact gekomen?
‘Onze tweede zoon, Berry, had met voetbal regelmatig last van z’n enkelbanden. Toen heeft een arts aangeraden op schaatsen te gaan, want daar krijg je stevige enkels van. Als onderwijzer gaf ik destijds bijles aan een jongen die skeelers had aangeschaft en dat leek me ook wel wat voor mijn jongens. En zo zijn ze begonnen met skeeleren.’
‘Later kwam het schaatsen en daar ben ik ook vrij snel benaderd om vrijwilligerswerk te gaan doen. Via de KNSB heb ik de juryopleiding gedaan en die opleiding werd ook erkend bij het skeeleren. Hoewel langebaanschaatsen natuurlijk totaal anders is dan wedstrijden bij skeeleren.’
Wat zijn uw jurytaken bij het inline-skaten?
‘Dat kan verschillend zijn. Bij baanwedstrijden doe ik meer het secretariaat; uitslagen bijhouden, series indelen. Bij marathonwedstrijden ben ik de ene keer aankomstrechter, de andere keer voorzitter van de jury of ik sta als commissaris langs het parcours te controleren of alles volgens de regels geschiedt. In principe moet je dat als jurylid allemaal wel beheersen. Een voorkeur heb ik niet, zolang ik maar plezier heb in wat ik doe. Hetzelfde geldt voor mijn vrouw Leidy die de inschrijvingen verzorgt.
Is het lastig om te jureren bij wedstrijden waar uw eigen kinderen aan meedoen?
‘We hebben hiervoor een stilzwijgende afspraak: als je eigen kind rijdt, ga dan even een stapje terug. Ik was vaak aankomstrechter en op het moment dat één van mijn kinderen moest rijden, stapte ik uit die functie en deed ik even iets anders. Dan nam iemand mijn taak als aankomstrechter over. Het is een klein wereldje en op die manier voorkom je nare situaties.’
Jurylid Luud Mulder feliciteert zijn zoon Michel met zijn overwinning tijdens het NK inline-skaten 2010 | Foto: Martin de Jong
Schaatsen of inline-skaten?
‘Dat zijn heel verschillende disciplines, die ik allebei heel mooi vind. Bij het schaatsen deed ik hoofdzakelijk handtijd klokken op ijsbaan De Scheg in Deventer. Bij het skeeleren heb ik veel meer functies, maar eigenlijk maakt het me niet zoveel uit. Het voornaamste is voor mij samen dingen doen en je inzetten voor de sporter.’
Waarom vindt u vrijwilligerswerk zo belangrijk?
‘Kinderen moeten toch begeleid worden. Ik weet niet waarom ik dat op mij neem, dat is misschien wel gevoelsmatig. Maar als elftalleider bij het voetbal, wat ik ook acht jaar heb gedaan, heb ik ook gezien dat sommige ouders daar tegenovergesteld over denken. Zo heb ik eens meegemaakt dat een wedstrijd afgelast werd en dat ik de ouders moest bellen dat de kinderen weer opgehaald konden worden. De ouders van één jongetje kon ik pas ’s avonds om acht uur bereiken, toen ben ik echt boos geweest.’
U bent al sinds de jaren ’90 actief als vrijwilliger. Daar heeft u veel tijd aan besteedt.
‘Dat is niet uit te drukken. Wat ze ook deden wij hebben altijd achter onze kinderen gestaan. Plezier in de sport is voor ons het allerbelangrijkste. Onze oudste zoon, Harald, was geen wedstrijdrijder, maar heeft wel ontzettend veel toertochten gereden. Omdat we een groot gezin hadden, reed ik in een busje en dat is regelmatig gebruikt als bezemwagen. Dan reed ik achter de toerrijders aan. En ’s avonds zaten we weer bij een wedstrijd. Maar het is nooit teveel geweest. We hebben het zelf ook altijd met plezier gedaan en je ziet dat het nu wordt terugbetaald.’
Ronald en Michel draaien mee met de wereldtop. Hoe ervaart u dat als ouder?
‘We zijn natuurlijk apetrots. Dat is volop genieten. Ik zal maar niet vertellen hoe vaak ik de beelden alweer heb teruggekeken. Daar kan ik haast niet genoeg van krijgen. Ook al die reacties. Vanaf het begin - het eerste plakboek met de eerste wedstrijd van Berry is uit 1988 - hebben we alles wat ook maar in de kranten verschijnt bewaard. We hebben alle boeken nog.’
Het is lastig om nieuwe en/of jongere mensen voor vrijwilligerswerk te krijgen. Hoe ziet u dit?
‘Wanneer je naar de jurykorpsen kijkt, moet je constateren dat het inderdaad vaak wat oudere mensen zijn. Dat vind ik jammer. Ik heb wel eens gedacht ‘waarom gaan sporters die gestopt zijn met schaatsen of skeeleren zich niet meer inzetten voor jurywerk?’ Zij zijn ervaringsdeskundigen, hebben in het verleden wel eens kritiek op de jury gehad, waarom melden zij zich niet aan als vrijwillig jurylid. Jarenlang hebben mensen zich voor hen ingezet – dat is helemaal niet erg, want men doet het met plezier – maar betaal dat ook eens terug. Dat zie je niet vaak gebeuren.’
Hoelang wilt u nog vrijwilligerswerk blijven doen?
‘We zeggen wel eens tegen elkaar: ‘we blijven dit niet nog jarenlang doen’. Steeds vaker zullen er wedstrijden zijn waarbij we lekker gaan kijken en genieten van de sport. Tijdens sommige wedstrijden zag ik mijn eigen kinderen niet eens rijden, alleen nog nummers. Dan kon ik na afloop de volgorde bij binnenkomst op nummer opnoemen, maar wist ik niet meer wie het allemaal waren. Dat is wel een beetje vreemd.’
‘Aan het begin van elk seizoen geef ik op bij welke wedstrijden ik wel of niet als jurylid aanwezig ben. Tegenwoordig wil ik wedstrijden op topniveau liever niet jureren. Ik wil dan echt voor de volle 100% naar mijn kinderen kunnen kijken.’
Welke vrijwilliger wilt u graag terugzien in de 'Vrijwilliger van de Week', en waarom? Laat het ons weten door een mail te sturen naar redactie@schaatsen.nl!