Het was even alsof ze nooit was weggeweest. Francesca Lollobrigida straalde als vanouds op de hoogste trede van het podium. Een stralende lach onder het helwitte haar, bloemen in de handen. En dat terwijl ze het juist heel lang zonder marathon moest doen. Haar laatste reed Lollobrigida vorige winter. "Daarom was ik ook heel nerveus en in het begin best bang", bekende ze. "Weer met zoveel mensen op het ijs, al die drukte, dat was echt even wennen."
Maar wennen duurt nooit lang bij Lollobrigida. Dat liet ze vorig jaar al zien, toen ze als inline-skater haar debuut maakte op de marathon en er maar een paar weken voor nodig had om haar eerste zege te boeken. Uiteindelijk schreef ze er drie op haar naam en was ze zo’n beetje de snelste vrouw in het peloton.
Dat predikaat is dit seizoen voor Irene Schouten, maar de Noord-Hollandse kon haar Italiaanse rivale niet van de zege houden en moest constateren dat ineens alle sprinters uit het peloton moesten buigen voor ‘Lollo’. Maar van rancune was geen sprake.
"Ik vind dit alleen maar mooi", stelde Schouten. "Een beetje extra concurrentie is altijd lekker en goed voor de wedstrijd. Ik had alleen graag rechtstreeks met haar om de winst gesprint, maar dat zat er niet in. Ik werd in de laatste bocht buitenom geblokt, terwijl Lollobrigida binnendoor ging. Toen was ze meteen weg."
Lollobrigida was ook blij met haar rentree in het marathonpeloton. In meerdere opzichten. "Ik wilde graag weer een keer een marathon rijden, maar dat paste tot nu toe niet in mijn schema. Nu gelukkig wel. En verder was dit de eerste wedstrijd met mijn nieuwe team Steigerplank.com." Even keek de Italiaanse bedenkelijk, om de naam van de ploeg nog even te herhalen. "Steigerplank, Steigerplank. O, da’s moeilijk. Daar moet ik nog op oefenen."
Dit keer kwam Lollobrigida een dag voor de wedstrijd rechtstreeks terug uit Trentino, waar ze met haar zusje Giulia deelnam aan de Universiade. "Ik kon nu precies hier rijden en morgen in Rotterdam. Daarna ga ik naar huis. Daar ben ik na zeven weken onderweg zijn wel aan toe."
De afgelopen maanden deed ze vooral andere dingen dan marathons rijden. Met de Italiaanse ploeg werkt ze toe naar de Spelen en reed ze in de World Cups. "Het waren alleen maar wedstrijden over drie en vijf kilometer die ik heb gereden. Nooit een keer een sprint. Daarom was ik nu zelf zo verbaasd over mijn snelheid in de eindsprint."
Lollobrigida ging daarin bijna onderuit, omdat ze, zo legde ze uit, zelf haar benen niet meer kon bijhouden. "Die waren veel sneller dan ik dacht, veel sneller ook dan mijn hersenen aankonden. Ik voelde ze niet eens", verklaarde ze lachend.
Na haar winnende sprint stelde ze vast dat ze weer eens plezier had gehad op het ijs. "Absoluut. Dit is zo ontzettend leuk. Ik heb het ook echt gemist. En met de meiden van de ploeg ging het geweldig. Ik heb ze heel even gezien bij de teampresentatie, daarna niet meer. Maar het klikte vandaag goed. Ik hoop echt dat ik in de komende maanden nog eens kan meedoen. Zijn er nog twee cupwedstrijden na de Spelen? Nou, dan ben ik er zeker bij."