Hallum, dat ook wel bekend staat als de Bartlehiem Skeelertocht, heeft al jaren de reputatie de zwaarste koers van het seizoen te zijn. Dat is niet voor niets. Wie Hallum wint, kan niet alleen inlinen, maar ook nog afzien. Dat weten de inlineskaters al heel lang. En Irene Schouten combineert die twee kwaliteiten. De rijdster uit Andijk is snel. Maar ze is ook opgegroeid als dochter van een bollenboer, weet wat aanpakken is. Dat kwam haar in Friesland uitstekend van pas.
Doorweekt van de regen kwam Schouten in Hallum solo over de finish. Pas ruim achter haar eindigden Margo van de Merwe en Janita Crediet als nummers twee en drie. Schouten had er niets van meegekregen dat ze zo'n gat had geslagen. "Ik was alleen maar bezig met mijn eigen race, heb nauwelijks achterom gekeken. Toen ik dat een keer wel deed, zag ik weinig achter me. Op dat moment realiseerde ik me dat ik kon winnen als ik dit tempo kon volhouden."
De vrouwenkoers draaide inderdaad uit op een afvalkoers, en daar weet Schouten wel raad mee. De dames gingen gelijk van start met de mannen, en het plan van Schouten was dan ook simpel. "Ik wilde zo lang mogelijk bij de mannen blijven, maar dat gold voor alle meiden." Waar Schouten volhield, waren andere kanshebbers snel verdwenen. Elma de Vries en Maria Sterk waren zo ongeveer de eersten die eraf moesten. De rest hing wat langer aan het elastiek, maar moest uiteindelijk ook capituleren.
Schouten had er wellicht zelfs in kunnen slagen tot het einde van de zestig kilometer lange wedstrijd bij de mannen aan te haken, maar een valpartij maakte aan die hoop een einde. "De weg was spekglad en ik voelde dat ik weggleed. Gelukkig belandde ik in het gras. Ik ben snel opgestaan en wilde er meteen weer achteraan sprinten om weer aan te haken."
Dat lukte niet. Schouten: "De weg was zo glad dat je eigenlijk niet echt kon sprinten. Ik kreeg echt last van mijn liezen omdat ik bij elke slag weggleed." De Noord-Hollandse bundelde de krachten met een mannelijke collega. "Samen zijn we kop over kop zo hard mogelijk doorgereden. Dat werkte prima. Uiteindelijk had ik in de straten van Hallum door dat ik deze wedstrijd ging winnen."
Dat was voor Schouten zelf een absolute verrassing. "Dit is een wedstrijd over zestig kilometer. Zo ver heb ik nog nooit gereden. De langste afstand tot nu toe was een marathon, 42 kilometer. Maar mijn trainer en ik hadden het gevoel dat dit wel een mooie trainingsrit voor me was. Daarom ben ik ook gestart. En dan winnen in zo’n fantastische koers, geweldig. Mijn naam staat nu echt in een heel mooi rijtje en daar ben ik trots op."
De lange neus was er na afloop voor broer Simon Schouten. Zijn zusje, lachend: "Hij vroeg waarom ik in vredesnaam in Hallum wilde rijden. Zei tegen me dat ik daar beter niet kon starten. Eens kijken hoe hij daar nu over denkt, haha."
Bekijk de video: