Irene Schouten stort zich op ondernemen

Tussen de zorg voor kleine Dirk door volgt Schouten momenteel lessen om weldra als instructrice in deze nieuwe fitnessvorm - een bewegingstherapie om de spieren te versterken en soepeler te worden - aan de slag te gaan. In Suus Bakker heeft de Noord-Hollandse een zeer gedreven compagnon gevonden met wie ze drie vestigingen (Hoogkarspel, Enkhuizen en Volendam) onder de naam RFRMR (Reformer pilatus) begint. “Ik ben een keer bij haar geweest om een les te volgen, toen ik zwanger was. Daar werd ik zo enthousiast van dat ik er meer van wilde weten. Bovendien bleek dat we direct een klik hadden. Nou, van het een kwam het ander en binnenkort hebben we drie vestigingen onder onze hoede. Momenteel zijn we druk bezig om meiden te vinden die kunnen lesgeven, want je kunt met z’n tweeën niet overal tegelijk zijn en alles doen.”

Mooi dat er zoiets op je pad komt, zij het in een lastige tijd vanwege de gezondheidsproblemen van je zoon.
“We gaan echt door een rollercoaster. Ik wil er niet te veel over zeggen, maar we zullen nog veel voor onderzoeken naar het ziekenhuis moeten met Dirk. Gelukkig heeft Suus veel begrip voor de situatie. Omdat we het samen doen, kan ze veel dingen overnemen. Dat zou niet mogelijk zijn geweest wanneer ik had willen schaatsen. Als ik drie of vier dagen in het ziekenhuis zit, kan niemand anders mijn trainingen afwerken.”

Neemt niet weg dat je veel bent blijven sporten en dat je basisniveau nog erg hoog zal zijn. Wat minder trainen kan geen kwaad.
“Jij weet ook dat ik niet als pelotonvulling in de marathon zou willen meerijden. Als ik iets doe, moet het goed gebeuren. Dat zou onder de huidige omstandigheden niet kunnen. Van deze nieuwe kans krijg ik echter heel veel energie. Dit is een lichtpuntje en het zorgt voor wat afleiding. Ik ben ondertussen al geruime tijd thuis met Dirk. Behalve de zorg voor mijn zoon had ik verder niets om handen. Daar werd ik niet zo blij van. Nu kan ik lekker sporten en ondernemen, dat past bij me.”

Ik zie wel overeenkomsten met oud-wielrenster Leontien van Moorsel. Die was gestopt en begon zich daarna op allerlei terreinen met succes te manifesteren, omdat ze niet kon stilzitten.
“Ik heb vorig jaar een tijdje met haar gesproken. Toen viel me op dat we heel veel raakvlakken hebben. Ik vertelde haar dat ik op een gegeven moment klaar was met de langebaan. ‘Ik weet precies hoe je je voelde, dat had ik ook aan het einde van mijn loopbaan, al had ik nog verder gekund’.

Het verschil is wel dat jij normaal gesproken als marathonschaatsster was doorgegaan komende winter.
“Het is nog niet echt over voor me hoor. Dit klinkt weer heel raar, maar ik vind schaatsen nog veel te leuk. Nu heb ik er simpelweg geen tijd voor en mijn hoofd staat er niet naar. Als ik het van de winter wat rustiger heb…., ik weet het niet. Dan denk ik misschien dat ik een keer in de week ga schaatsen.”

Dat gebeurt dan niet direct met het idee dat je traint om een comeback te maken.
“Nee, nee, nee, totaal niet! Al sluit ik de deur nog niet voorgoed, de kans is klein. Ik had zoveel zin in die ploeg met die meiden, maar wist al langer dat het niet goed ging met Dirk. Op een bepaald moment verbleef ik tien dagen in het ziekenhuis. Toen dacht ik hoe zal de zomer verlopen? Ik heb ook verantwoordelijkheid naar de sponsor toe. Die betaalt geld en wil dat ik lever. Nadat het besef was gekomen dat ik het misschien alleen voor de andere vrouwen zou doen, besloot ik er een punt achter te zetten. Het gaf me stress en ik merkte dat ik er geen energie voor had. De impact was groot: die meiden stonden op straat.”

Je had ook kunnen zeggen: we zijn met z’n vijven, zodat ik niet altijd hoef te rijden.
“De sponsor stapte er wel voor mij in. Als ik dan uiteindelijk drie wedstrijden kan meedoen, vind ik dat ik dat niet kan maken. Ik wilde graag proberen andere bedrijven te vinden, maar dat bleek niet zo gemakkelijk. Zo zonde. Hat zou heel goed zijn geweest voor het vrouwenmarathonschaatsen. Gelukkig toonde iedereen begrip mijn situatie.”