Jolanda Voskamp-Vollebregt uit De Lier heeft tot haar negentiende meegereden met de Nederlandse schaatstop. Ze is van dezelfde generatie als Christine Aaftink, Ingrid Paul en Gerard Kemkers. Momenteel is zij weer actief bij het Masters schaatsen en doet zij vrijwilligerswerk bij HVHW (Hardrij Vereniging Den Haag Westland).

Je bent destijds gestopt met schaatsen en later heb je het toch weer opgepakt. Waarom?
"De reden dat ik op mijn negentiende stopte met schaatsen, was dat ik voor mezelf had besloten dat ik absolute top niet ging halen. Ik brak mijn pols en daarna was het einde schaatscarrière."

"Vervolgens heb ik zeventien jaar niet geschaatst. Dat had onder andere te maken met ons eigen bedrijf Interco en onze kleine kinderen. Maar in de tussentijd kwamen die klapschaatsen en die schaatshallen en toen kreeg ik een soort droom: ‘Hoe zou het zijn om op mijn ‘oude’ dag mijn persoonlijke records te verbeteren?'"

"Ongeveer tien jaar geleden heb ik klapschaatsen gekocht en ben ik begonnen met 200 kilometer op de Weissensee te rijden. Na een paar jaar hoorde ik over het Master schaatsen en besloot ik aan mijn comeback te werken, omdat twee jaar later het WK Masters in Calgary zou worden gehouden. Het zou toch fantastisch zijn om op mijn 45e al mijn pr’s aan ‘bonken’ te rijden."

"Dat is uiteindelijk gelukt en ik werd tweede op het WK. Dit is mijn derde jaar bij de Masters. We zijn niet met heel veel, maar we strijden wel voor de prijzen. Ik train nu ook weer tien tot twaalf uur per week. Dat is best wel heftig."

Daarnaast ben je ook nog vrijwilligerswerk bij HVHW gaan doen.
"Dat klopt. Doordat ik aan Masters wedstrijden wilde meedoen, moest ik ook een groepje om me heen creëren met wie ik kon trainen. We wilden ook leuk in hetzelfde pak gaan rijden, maar dat was er helemaal niet. HVHW had helemaal geen kledinglijn. Er zijn in het verleden wel pogingen gedaan, maar die strandden elke keer weer."

"Ik heb toen besloten dat helemaal goed aan te pakken. Ik wilde dat alle pupillen, zo’n 125 kinderen, en alle trainers een gratis jack zouden krijgen. En de topsportgroep, ongeveer twaalf kinderen, wilde ik helemaal in het nieuw. Ook probeerden we hele goede sponsors voor heel lang binnen te halen, zodat we niet ieder jaar een ander logo op het jack hoefde te zetten. We gingen voor herkenbaarheid."

Jullie hebben ook een nieuw logo erbij.
"Ja, want niemand wist eigenlijk wat HVHW was. We hebben een logo erbij gemaakt met Hardrij Vereniging Den Haag Westland. Dat hebben we uiteindelijk drie jaar geleden, door de perikelen met De Uithof, met spoed laten goedkeuren door de leden."

"Dat jaar heb ik voor bijna 16.000 euro aan sponsors binnengehaald om dit allemaal van de grond te kunnen krijgen en te financieren. Al onze sponsors hebben een grote betrokkenheid met de club. Dat moet ook, want anders werkt het niet."

Wanneer ben je dit allemaal gestart?
"Drie jaar geleden ben ik daarmee begonnen, maar voor mijn gevoel staat het al jaren. Wanneer ik nu op de ijsbaan kom, loopt iedereen in die kleding en daar word ik natuurlijk helemaal blij van."

"In een maand tijd moest alles gebeuren. Bert Lobenstein had binnen een paar weken de webwinkel gebouwd en in het eerste jaar hadden we al duizend artikelen naar onze leden weggezet. We hebben een soort huisstijl opgepakt, waardoor nu iedereen op De Uithof weet wat HVHW is. Dat was het doel."

Jullie hebben een eigen bedrijf. Is dit goed te combineren en heb je daar bij je vrijwilligerswerk iets aan?
"Jazeker. Het gaat allebei om organiseren en het aansturen van mensen. Dan krijg je het voor elkaar. Wij verkopen kunststof tuinbouwproducten en daarbij gaat het ook om het coördineren van diverse zaken. Logistiek, planning, producten in het daglicht zetten via nieuwsbrieven, op beurzen ervoor zorgen dat alles op tijd weer netjes staat, noem maar op."

"Bij de vereniging komt iemand met een idee en dat pak ik gelijk aan. Ik ga er direct mee aan de slag. Ik ken ook heel veel mensen en als ik iemand vraag om te helpen staan ze gelijk klaar. Iedereen wil me altijd helpen. Dat komt volgens mij door mijn enthousiasme en door de dingen die ik al bereikt heb."

Je organiseert ook de clubdagen met allerlei activiteiten.
"Voor de binding van de clubleden onderling. Zo hadden vorig jaar een zomer kick-off met een barbecue bij de wielervereniging, een ruilbeurs en sumo worstelen voor de jeugd. Ook zijn we, toen de ijsbaan in Biddinghuizen nog open was, wel eens in de kerstvakantie met een bus vol naar FlevOnice geweest."

Jouw enthousiasme gaat als een lopend vuurtje door jullie verenging.
"Ja, die komt weer helemaal tot leven. Zo vraag ik bijvoorbeeld aan de topsportploeg een foto en daar maak ik dan een kerstkaart van. Vervolgens vraag ik iemand deze aan de sponsors te sturen en die maakt daar weer pakketjes bij. Dat gaat eigenlijk vanzelf. Naast al dat enthousiasme denk ik dat ik ook wel een luisterend oor ben voor mensen die ergens mee zitten of vragen hebben."

In 2011 ontving je de Jan van Splunder bokaal voor het feit dat je als schaatsster topprestaties hebt geleverd, maar ook vanwege je topinzet als vrijwilliger.
"In dat jaar werd ik Nederlands kampioen en tweede op het WK. En naast het vrijwilligerswerk ben ik bovendien nog schaatsmoeder. Dat telde ook mee. Mijn dochter Dione zat twee jaar geleden nog op korfbal en deed niet zoveel aan schaatsen. Nadat zij mee was geweest naar Calgary, bedacht ze dat ze zelf met schaatsen misschien ook eens wat dieper zou moeten zitten. Nu is ze al veel beter dan ik en ze rijdt bij de top van de B-junioren."

"Ze heeft natuurlijk ook wel voordeel van het feit dat ik weet hoe alles rond een wedstrijd reilt en zeilt. Van de andere kant valt ook niet te onderschatten hoe ingewikkeld het soms allemaal is als schaatsouder. In het eerste jaar hadden wij ook niet in de gaten dat ze regiopunten moest halen en regiowedstrijden moest rijden. In mijn tijd was dat veel simpeler. Ik zie hoe goed het schaatsen haar doet, want ook op school gaat het ineens veel beter. Sporten is gewoon heel belangrijk voor de hersenen van kinderen."

Je bent elke dag wel bezig met je vrijwilligerswerk. Wat is voor jou de voldoening?
"De blijheid van die kinderen. Ik geef namelijk ook les als het moet. Op zaterdagavond val ik regelmatig in en vorig jaar heb ik ook op dinsdag training gegeven. Mijn grootste voldoening is die
investering in de jeugd. Niet alleen topsport, maar alle jeugd. Ik hoop dat iedereen straks weer lekker op dat natuurijs is en dan geïnspireerd wordt om naar een ijsbaan te gaan. Dat is soms net een speeltuin. Iedereen kan even alles vergeten en zich uitleven."

Waarom zouden meer mensen vrijwilligerswerk moeten doen?
"Mensen zijn altijd wel bang om iets verkeerd te doen, maar ze moeten die angst van zich afzetten. Alles wat je voor een vereniging doet is goed."

Welke vrijwilliger(s) wilt u graag terugzien in de ‘Vrijwilliger van de Week’, en waarom? Laat het ons weten door een mail te sturen naar redactie@schaatsen.nl!