Ik heb er net de trainingsvrije periode opzitten en heb dan geen verhalen in mijn hoofd zitten over reizen naar armoede en rijkdom in China, naar sneeuw en snijdende kou in Rusland. Geen verhalen over euforie en tegenslag. Nee, niks van dat alles. Maar ik heb wel een verhaal in mijn hoofd zitten over afritsbroeken en bergschoenen.
Omdat ik in de trainingsvrije periode stage heb gelopen, ben ik – helaas, helaas – niet op vakantie geweest. Om toch een klein beetje vakantiegevoel op te doen, ben ik een dagje naar Ameland gegaan. Zo'n dag begint al goed: op een boot naar een eiland. Het was alleen geen zeiljacht met drie masten en gebruinde, gespierde bemanning, maar het was een prachtige veerboot die mij het ultieme vakantiegevoel zou bezorgen.
Met nog meer mensen, die net als ik een dagje Ameland gepland hadden, stonden we te wachten achter een groot hek. De gemiddelde leeftijd was 50 en de gemiddelde kledingkeus was bergschoenen, een afritsbroek en een rugzak. Veelal nog met Nordic Walking stokken. Voelde ik daar al een beetje vakantiegevoel komen? Wandelen in de bergen, je klimmend een weg naar boven banen over rotsen en voetje voor voetje langs een steile helling schuifelen. Maar wacht, ik stond in de rij voor een veerboot met bestemming Ameland.
Eenmaal op Ameland zou je geen Nederlander zijn als je geen fiets huurt. Dus ging ik in de rij staan achter die afritsbroeken en bergschoenen. Ik ging het vakantiegevoel pakken door de duinen te trotseren en het eiland te ontdekken.
Als een echte toerist ging ik met mijn kaart op pad. De afritsbroeken en bergschoenen liet ik ver achter mij. Ik ging opzoek naar het exotische Ameland. Naar zon, zee en strand. Het leek mij leuk om via de westkant van het eiland naar het noorden te fietsen opzoek naar mijn vakantiegevoel. De paddenstoelen langs de kant van de weg wezen mij de weg. Ik fietste langs de dijk met uitzicht over het wad. Mooi! Ik kwam langs een vogelbroedplaats waar de vogels druk bezig waren met hun paringsrituelen. Bijzonder! Ik heb de vuurtoren van Ameland van dichtbij gezien. Hoog! Het vakantiegevoel deed zijn intrede...
De afritsbroeken en bergschoenen vertelden mij dat de oostkant van het eiland zeker een bezoekje waard is. Dus ging ik op mijn fiets op weg naar de oostkant. Zonnetje in het gezicht en de duinen op en af. Aan de oostkust was een uitkijkpunt. Weliswaar niet op 2000 meter hoogte vanaf een terras, maar wel met tjilpende vogels en verrekijkers. Daar kwam het ultieme vakantiegevoel al aan.
Uit de wind en in de zon heb ik het exotische Ameland geproefd bij een strandpaviljoen met uitzicht op zee. Samen met de afritsbroeken en bergschoenen heb ik genoten van het ultieme vakantiegevoel. Niks moet en alles mag!