De grote teen van Rob Hadders meet een centimeter of vijf, en dat was uiteindelijk precies het verschil tussen de man uit Groningen en Gary Hekman. Met het blote oog nauwelijks waarneembaar, maar feilloos vastgelegd door de camera op de streep. "Ik wist het zelf al", sprak Hadders naderhand. "Ik zag Gary, en voelde dat ik net iets eerder die schaats over de streep duwde."
Even verderop stond Gary Hekman uit te hijgen. Balend. De grote man uit Gramsbergen leek de winst te gaan pakken, en dat leverde een scenario op dat deed denken aan de manier waarop Henk Angenent ooit op het Uitgeestermeer op de streep de zege ontfutselde aan de al juichende Bert Verduin. In dit geval was het alleen niet Hekman die al juichte, maar zijn achter hem rijdende ploeggenoten, Ingmar Berga voorop. Te vroeg, zo werd al snel duidelijk.
"Ongelooflijk jammer", vervolgde Hekman. "Ik was er heel dicht bij." Maar zelf weigerde hij zich al rijk te rekenen voor de streep. "Eigenlijk dacht ik helemaal niets. Ik was al zo ongelooflijk kapot dat ik de laatste vijftig meter weinig slagen meer goed geraakt heb. Dan komt het echt niet meer aan op die laatste slag vlak voor de streep. Maar wat mij betreft is dit wel een gemiste kans, en daar ben ik echt nog wel even ziek van."
Hadders straalde daarentegen weer van oor tot oor na zijn derde zege dit seizoen. "Dat was mijn doelstelling voor dit seizoen: zien of ik aan drie overwinningen kon komen. Maar het seizoen is nog niet eens voorbij en ik zit er nu al op. Nu ben ik benieuwd of er nog meer in zit."
Overigens was de Renault-rijder, die volgend seizoen in dienst treedt van SOS Kinderdorpen, zelf wellicht nog het meest verrast door zijn winst. Want onderweg klaagde de Groninger vooral over zijn slechte benen. "Ik voelde me echt niet goed. Zei ook al tegen mijn ploeggenoten dat ze vandaag niet op mij moesten rekenen. En dan sta ik hier uiteindelijk gewoon met de bloemen. Onvoorstelbaar."
De zege van Rob Hadders was het slot van een wedstrijd waarin heel lang vrijwel niets gebeurde. Het was onduidelijk of het vroege tijdstip of de naderende wedstrijden op buitenlands natuurijs het peloton nagenoeg lamlegden, maar veel pit zat er niet in. Een paar halve uitlooppogingen, meer leverde de koers heel lang niet op. Pas tegen het einde ontbrandde de wedstrijd enigszins, met eerst een moedige poging van Peter van de Pol, en in de laatste ronde Douwe de Vries en Joost Juffermans. Maar uiteindelijk werden ze allemaal weer in de kraag gegrepen door het peloton.
Duidelijk is dat Hadders met de nodige ambitie mag afreizen naar Oostenrijk, om daar zijn leidende positie in het klassement van de Grand Prix te verdedigen. En daarbij is Hadders zeker niet kansloos. Hij schreef ooit al een GP-wedstrijd op het Runn-meer bij het Zweedse Falun op zijn naam en is sindsdien alleen maar sterker geworden. "We gaan zien wat het brengt", bleef Hadders verbaal voorzichtig. Maar de lach sprak boekdelen.