John Schepens uit Moergestel draait inmiddels al 26 jaar mee bij Schaatsclub De Vennen. Als medeoprichter, bestuurslid, organisator van activiteiten, jeugdschaatstrainer, begeleider van de deelnemers aan het Kleine Banen Toernooi, trainer van de senioren, trainer en coördinator van de wedstrijdploeg, actief wedstrijdschaatser en skeeleraar, publiciteitsman en inhoudsbeheerder van de website heeft hij al die jaren actief bijgedragen aan de ontwikkeling van de vereniging. In 2008, bij zijn afscheid als bestuurslid, werd hij benoemd tot Erelid.

Waarom ben je destijds vrijwilligerswerk gaan doen?
"Ik ben er eigenlijk heel toevallig ingerold. In de jaren tachtig was ik wielrenner en schaatste ik ’s winters op natuurijs om mijn conditie wat op peil te houden. Maar ik ging eigenlijk nooit naar een kunstijsbaan. Begin 1987 stond in ons plaatselijke krantje een oproep van een paar enthousiastelingen om een schaatsclub op te richten. Uit nieuwsgierigheid ben ik naar die bijeenkomst gegaan en voordat ik het wist zat ik in een projectgroepje dat de mogelijkheden ging onderzoeken. Een half jaar daarna was ik secretaris van de nieuwe schaatsclub."

Je wist dus eigenlijk niet waar je aan begon?
"Nee, maar het was zo’n enthousiaste groep mensen dat ik daardoor zelf ook steeds enthousiaster werd en graag mijn steentje wilde bijdragen."

En inmiddels is er een waslijst met functies die je binnen de schaatsclub hebt gehad.
"Ja. Ik zat in het bestuur van een opstartende schaatsclub en gaandeweg kwamen daar ieder jaar nieuwe activiteiten bij. Elke keer ontstonden nieuwe plannen die we met elkaar uitwerkten. Zo hebben we het jeugdschaatsen op poten gezet en de wedstrijdploeg, maar ook allerlei jaarlijks terugkerende activiteiten."

"Een voorbeeld daarvan is de skeelertocht naar Den Bosch. In onze regio in Brabant is het traditie om in de meimaand naar Den Bosch te wandelen; dat noemen ze dauwtrappen. Samen met een paar anderen ben ik op het idee gekomen om daar ‘dauwskeeleren’ van te maken. Op een zondagochtend in alle vroegte gaan we met een hele groep op skeelers naar Den Bosch, daar eten we een Bossche bol, bezoeken we de Sint-Jan en vervolgens skeeleren we weer terug."


Schepens tijdens de toertocht in Wormer op 13 juli 2013

Jullie zijn begonnen als schaatsclub. Wanneer kwam ook skeeleren daarbij?
"Dat is iets van de laatste jaren, maar dat komt toch niet echt van de grond. Onze hoofdactiviteit blijft schaatsen. Ik ben zelf wel heel actief in het skeeleren geworden. Ik probeer ook anderen enthousiast te maken, maar dat lukt me nog steeds niet heel erg goed."

Naast het skeeleren in de zomer was er ook altijd veel voorbereidend werk in deze periode.
"Dat klopt. Dat is iets wat voor de meeste leden onzichtbaar blijft. We begonnen meestal al in mei met het contact leggen met de ijsbaan in Eindhoven, toen de ijsbaan in Tilburg er nog niet was, om afspraken te maken over het huren van ijs voor lessen en trainingen. Vervolgens bracht ik op de fiets inventarisatieformulieren rond om postzegels uit te sparen voor de schaatsclub, die toen al was uitgegroeid tot een vereniging van zo’n tweehonderd leden."

"Wanneer die formulieren terugkwamen moest alles handmatig verwerkt worden. Daar ging behoorlijk wat tijd in zitten. Maar elke keer kwam je dan ook weer op ideeën om dingen te verbeteren en later werd het steeds meer geautomatiseerd."

In 2003 werd je verkozen tot ‘Vrijwilliger van het Jaar’ en toen noemde je de schaatsclub zelfs je ‘derde kind’.
"Ja. Afgezien van de tijd die ik erin stak zeker ook vanwege de liefde ervoor. Ik heb zelf twee kinderen. Mijn zoon is niet zo sportief, maar mijn dochter gaat graag naar de ijsbaan om recreatief te schaatsen. Ze zijn meer geïnteresseerd in muziek en dans."


Schepens (links) geeft in januari 1997 schaatsles op het natuurijs van het Kolkven

In 2008 moest je vanwege gezondheidsredenen stoppen met je taken als bestuurslid. Je had al enkele jaren de ziekte van Ménière.
"Dat klopt. In 2003 is dat begonnen en in april 2008 is mijn linker evenwichtsorgaan uitgeschakeld, waarna ik opnieuw moest leren lopen. Wel vroeg ik als eerste aan de dokter of ik met één evenwichtsorgaan nog zou kunnen schaatsen en skeeleren. Daar werd hij helemaal enthousiast van, want dat is de beste prikkel om het uitgeschakelde evenwichtsorgaan te compenseren."

"Het kost meer kracht dan voorheen en ik moet continue corrigeren met schaatsen en skeeleren. Maar het geeft me ook heel veel energie dat het lukt. De tijden van voorheen haal ik bij lange na niet meer, maar ik ben allang blij dat ik mijn rondjes kan rijden. Ik ben gestopt met bestuurlijke taken, maar ik doe nog altijd vrijwilligerswerk bij de club. Ik verzorg de publicaties over de wedstrijdploeg in de lokale pers en ik zorg ervoor dat de inhoud van de website up-to-date blijft."

In 2011 kreeg je ook een nieuwe uitdaging: het schrijven van het jubileumboek voor het 25-jarig bestaan.
"Ik voelde me vereerd dat ik hiervoor gevraagd werd, maar ik vond het ook wel logisch. Aangezien ik van het begin af aan betrokken ben geweest bij de schaatsclub en ook in al die jaren heel veel bewaard had, was ik de meest aangewezen persoon. Negen maanden heb ik erover gedaan. Al met al was het was meer werk dan ik had gedacht. Maar het is mooi geworden met heel veel foto’s erin. Ik heb alleen maar positieve reacties op het boek gehad."

Wat is, terugkijkend op al je vrijwilligerswerk, voor jou de voldoening?
"De bloeiende vereniging die er nu nog steeds is. Dat ik aan de wieg heb gestaan en dat ik tijdens een belangrijk stuk van de ontwikkeling mijn steentje heb mogen bijdragen."

Welke vrijwilliger(s) wilt u graag terugzien in de ‘Vrijwilliger van de Week’, en waarom? Laat het ons weten door een mail te sturen naar redactie@schaatsen.nl