Dit is er weer zo een geworden, zo’n dag van gemengde gevoelens. “Waar zullen we mee beginnen? Eerst maar met het negatieve, dan kunnen we met het positieve afsluiten”, zegt Suzanne Schulting, terwijl ze op een trap in de catacomben van de Maurice-Richard Arena in Montréal plaatsneemt. Met een gouden medaille, behaald in de eerste finale van de World Cup (1500 meter), en een schuiver tijdens finale van de mixed relay die veel doet denken aan de val van Beijing op hetzelfde onderdeel, zorgt zij in d’r eentje al voor genoeg stof tot napraten. Terwijl er een hele rits incidenten, prestaties en opmerkelijke momenten de revue zijn gepasseerd en aandacht verdienen.
De glijpartij. Onnodig, onhandig en onverwacht. “Die was gewoon k.., je hebt er je hele team mee en dat maakt zo’n val zo verschrikkelijk waardeloos. Misschien te graag willen, net een fractie te agressief de bocht aanvallen, waarbij ik mijn techniek en houding iets te veel verwaarloos”, begint de olympisch kampioene. Een rug die net niet rond genoeg is gebleven, en zelf niet voldoende diep gezeten… “ik kan er een heel technisch verhaal van maken, feit blijft dat het zeer frustrerend is. Natuurlijk voel je de druk van de Koreanen, maar dat moet voor mij geen reden zijn om eronder te bezwijken. Dat gevoel had ik ook totaal niet.”
Wat ze als vervelend ervaart, is dat het bedrijfsongevalletje (met kwalijke gevolgen, want geen medaillekansen meer) in de herinnering blijft hangen. Dat wil ze niet, en dat moet ze ook niet doen, zo hebben de assistenten van bondscoach Niels Kerstholt al proberen duidelijk te maken. “Die zijn al bij me gekomen en zeggen steeds: ‘Maar Suzanne, kijk effe naar die 1500 meter van je, die was zó goed..’ Ze haalt het aan met een blosje op haar wangen. “Dat vind ik zelf overigens ook. Ik ben heel blij met die race, want ik heb ermee laten zien dat ik ondanks de niet-ideale voorbereiding nog steeds heel goed ben. Dat is een bevestiging voor mezelf. De inhaalactie buitenom was de tijd die op het scorebord stond als rondetijd, en dat was f#@king snel. Een van de betere inhaalacties op deze manier ooit. Als je dan de olympisch kampioene op de 1500 meter zo aftroeft, is dat geweldig.”
Ze heeft berekenend gereden, met veel aandacht voor de manoeuvres van de twee Koreaansen in de baan. “Ik liet degene die op kop zat, eerst rustig sterven, om vervolgens het gas vol open te gooien. Zoals ik er aan de buitenkant overheen ging, en de rust ik kon bewaren, maken me heel blij. Dit is een goed gevoel, omdat ik niet wist hoe ik ervoor stond.” De prof en de innerlijke drang naar perfectie komen toch ook gelijk om de hoek kijken. “Vanavond ga ik de beelden van de relay nog even analyseren en het erover hebben met de coaches, want ik wil het wel uit mijn hoofd hebben. Misschien heb ik er iets aan voor de relay van morgen. Ik moet scherper zijn op deze dingen. Ergens logisch, omdat ik al lang geen trainingen of wedstrijden in de mixed relay heb gehad. Maar ook de 1500 meter wil ik terugzien: dat was een heel goede rit.”
Dat stickertje mag collega-hardrijdster en virtuoos op het ovalen baantje, Xandra Velzeboer, ook op haar prestatie plakken. In april heeft ze op de 500 meter de wereldtitel bemachtigd in dezelfde hal; deze zaterdag etaleert ze haar allroundkwaliteiten op de dubbele afstand, door twee Koreaanse toppers een pak slaag te geven en zo het goud op te eisen. Het duo zal er een slapeloze nacht aan overhouden; verder dan amechtig hijgen in het blonde knotje dat onder Velzeboers helm hangt, zijn ze niet gekomen. De Nederlandse is klein, fijn, dominant en een van de beste competitiedieren in dit circuit; om haar uit balans te brengen, moet je heel wat mans zijn.
“Nou, het was wel spannend in de laatste bocht hoor. Toen kwamen ze naast me, links en rechts van me, maar ik hield gelukkig stand. Heerlijk!”, merkt ze op. Wat haar vooral pleziert is dat ze onder druk in staat is te leveren, zoals dat in vakjargon tegenwoordig heet. Op de Winterspelen bracht de gouden plak na de vrouwenaflossing dat besef, dankzij die vroeg in het seizoen behaalde hoogtepunt is er opnieuw een bewijs dat ze dergelijke opdrachten tot het gewenste einde kan brengen. “Supermooi dat ik de 1000 win. Dat geeft me zoveel vertrouwen. Dit seizoen, met zes World Cups, is een prima moment om veel finales te rijden en om de zeges te knokken.”