‘At Ibero Star we are all stars.’ Vorig jaar was Mallorca ook onze eerste bestemming. Het hotel staat me nog goed bij en vooral het gezicht van de hotelketen: Antonio Banderas. Je hoort hem iedere keer als je het internet opstart, met een gigantisch accent in het Engels een promotiepraatje houden. Iets waar ik me mateloos aan erger, maar keer op keer onderga om toch in te kunnen loggen.
Het kamp van vorig jaar was eigenlijk een verkapt kick-off kamp. Een relaxte setting om even aan elkaar te wennen en bekend te worden met de trainingsmethode. Nu we een jaar verder zijn lijkt ook dat een eeuwigheid geleden. We weten wat we aan elkaar hebben en zijn echt een hecht team geworden.
Hoe snel dat proces gaat blijft me toch altijd verbazen. Ik zou me nu niet meer in een ander team in kunnen denken. Terwijl je van het ene op het andere moment weer totaal ergens anders zou kunnen belanden, en hier waarschijnlijk met hetzelfde gemak volledig je plek zou vinden.
Dit heeft er alles met te maken dat ik omringd ben door mensen die naar het maximale streven, net als ikzelf. Tegelijkertijd is schaatsen natuurlijk een individuele sport. Je traint met mensen die je ploeggenoot maar ook je concurrent zijn. Ik denk dat ik dit een van de mooiste dingen van het schaatsen vind. Elkaar naar een hoger niveau tillen en dan daarna het op de 400m-baan uitvechten.
In tegenstelling tot alle voorgaande jaren uit mijn (prille) schaatscarrière, train ik nu voor het eerst eens twee jaar in de zelfde setting, en bij dezezelfde trainer(s). Ik ben hier heel erg blij mee. Ieder jaar weer andere dingen doen en dingen anders doen kost veel energie. Energie die je veel beter in je trainingen kunt stoppen.
Na een jaar van investeren heb ik nu voor het eerst de kans om ergens in door te groeien. Dit brengt een bepaalde rust met zich mee. Die rust zie ik ook terug in mezelf. Ik ben niet meer zo’n warhoofd als vroeger, kom op en doe de dingen die ik moet doen.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit over het strand en de Middellandse zee. Aan de andere kant liggen mijn ploegmaten bij het zwembad aan hun sun tan te werken. We hebben vanmiddag vrij en wat is er dan relaxter dan een boekje lezen of lekker wat muziek luisteren in de zon?
Af en toe vang ik een paar verontwaardigde blikken op. Ze hebben gelijk het wordt inderdaad tijd dat ik achter de mac vandaan kom en ook even van de zon ga genieten. Van de winter breng ik weer meer dan genoeg tijd door op mijn hotelkamer.