Maar het is ook niet zo dat Friso Emons voortdurend een vaste waarde in de Nederlandse shorttracktop is geweest die overal en altijd A-finales heeft gereden.
“Nee, maar ik heb een periode gehad waarin dat wel lukte. Afgelopen seizoen heb ik nog een A-finale gehaald. Het is niet zo dat ik me vasthoud aan uitslagen uit het verleden, meer aan de vorm die ik heb. En hoe goed ik ben, beter dan ik eerder dit seizoen was. Maar er is het een en ander veranderd in de World Tour; voorheen zat er een afstand twee keer in het programma, waardoor je soms het geluk had een iets minder sterk veld te hebben. Nu is het elke keer een strijd van de besten tegen elkaar. Het niveau van deze competitie is door de jaren heen hoog geweest. Om te presteren moet je zelf continu verbeteren. Ook als je World Tour-wedstrijden moet missen, kun je daarop trainen. Ik denk dat ik het niveau heb om het weer te laten zien.”
Top-5 eindigen betekent dat de deur naar de Winterspelen opengaat. Is dat dan ook de gedachte waarmee je hier in Polen het ijs opstapt?
“Ik weet dat het een beetje een valkuil is wanneer ik begin te rekenen. Daarom probeer ik me er wat van los te koppelen, en elke race opnieuw goed te kijken wat ik moet doen. Maar tuurlijk, het zit in m’n achterhoofd wat pas echt aan de orde komt als ik de finale bereik.”
Voor je gevoel ben je er niet heel dichtbij?
“Niet per se. Het moet allemaal gebeuren, hè. Dat ik niet aan de eerste World Tours heb meegedaan is misschien niet eens zo verkeerd, omdat ik me in de periode daarna heel erg heb ontwikkeld. Tegen mezelf zei ik: zo ga ik niet ten onder, en vanaf dat moment ben ik er voor 110 procent tegenaan gegaan. De wedstrijdervaring heb ik, want ik doe al acht jaar mee aan de wereldbekers. Ik ben geen nieuweling.”
Dus kan ik zeggen: het zou een blamage zijn als je niet slaagt?
“Dat is wat kort door de bocht. Er zullen mensen zin die veel meer World Cups hebben gereden. Ik weet alleen dat dit iets is wat ik wil, omdat het zo mooi is. Als ik het echter niet haal, word ik er geen minder persoon van. M’n gevoel vertelt me dat ik het kan. Daarnaast wil ik mezelf bewijzen in de relay, per slot van rekening ligt op dat onderdeel een van de grootste medaillekansen voor de mannen.”
Hoe heb je de bondscoach overtuigd dat je mee moest naar Gdansk?
“Door heel hard te rijden in de trainingen. Ik zou heel teleurgesteld zijn geweest als ’t niet zou zijn geworden, want ik heb heel goede stappen gemaakt in de periode dat TeamNL onderweg was. Ik heb een plan met Niels (Kerstholt, red.) opgesteld waarin ik helder was wat hij van mij vroeg. Hij gaf aan op welk vlak hij mensen nodig had, ik moest zorgen dat ik zoveel mogelijk dingen onder de knie zou krijgen en daarin uitblink.”
Hard op kop rijden is een van de dingen, want dat is je specialiteit.
“Ja, dat moet je ook kunnen in de relays, omdat de selectie niet wordt bepaald op een afstand. Ik heb veel gewerkt aan mijn topsnelheid, mijn vermogen om mensen in te halen, maar ook om niet zo gemakkelijk te worden ingehaald, m’n algemene conditie en de felheid die ik vorig jaar een beetje had verloren. Die is terug.”
