Friso Emons: familieman, maar altijd onderweg

Op 3-jarige leeftijd zet Friso Emons zijn eerste stapjes op het ijs. “Ik ben nog van de natuurijstijd”, begint hij zijn verhaal lachend. “Mijn ouders zijn echte schaatsliefhebbers en namen mij vaak mee, ook naar de ijshal. Daar is het begonnen en vervolgens ging ik op mijn zevende écht schaatsen in IJssportcentrum Tilburg.”

Friso start als langebaanschaatser, shorttrack bestaat amper voor het grote publiek. Tien jaar oud komt hij met dit onderdeel in aanraking. De schaatsbaan in Den Bosch biedt de mogelijkheid te shorttracken en Friso is meteen verkocht. Hij meldt zich aan bij Shorttrack Brabant en wordt op zijn vijftiende gescout voor het regionale team van de KNSB. De trainingslocatie wordt Dordrecht. Elke ochtend zit Emons al om zes uur in de trein van Tilburg naar Dordrecht. Vervolgens gaat hij door naar school. Als je in the winning mood bent, is het prima vol te houden.

Van succes is in die fase echter geen sprake. Friso: “Ik was altijd klein voor mijn leeftijd en werd vaak laatste. Toch bleef ik plezier houden. Dat was voor mij altijd het uitgangspunt. Ik wilde beter worden en het leuk hebben, maar zodra je wat ouder wordt, word je toch wat competitiever. Tot 2022 belandde ik vaak op de vierde plaats. Om gek van te worden! Vanaf dat moment begon ik eindelijk wat te winnen en nu sta ik waar ik wilde staan. Ik kan mee met de top.”

De carrière van Friso heeft zich stap voor stap ontwikkeld. Hij debuteert niet als een raket, noemt zichzelf een laatbloeier. “Ik merkte dat ik pas wat later in mijn twintiger jaren genoeg kracht kreeg. Simpelweg door groei en training. Technisch had ik het goed onder controle en het racen lag mij heel goed. Maar ik liep telkens tegen die fysieke drempel aan. Van mij hoeft het allemaal niet snel, het mag geleidelijk. Ik doe de dingen op mijn manier, door continu vertrouwen te houden in mezelf. Ik twijfel nooit aan mezelf. Dat is al zolang ik het me kan herinneren zo. Ik heb er geen specifieke training voor gehad. Het zit in mijn karakter om positief tegen mezelf te praten en te kijken naar kansen. Op die basis kan ik altijd terugvallen wanneer het even minder loopt.”

Zijn talent brengt hem in 2018 naar de nationale selectie in Heerenveen. Friso woont sindsdien op steenworp afstand van Thialf. “Ik heb het er naar mijn zin hoor, maar het is anders dan in Brabant. Wij hebben die typische gezelligheid die je bijna niet kunt uitleggen. Het ons-kent-ons gevoel. De saamhorigheid is er in Brabant op een andere manier. En de worstenbroodjes natuurlijk! Het zou kunnen dat ik na mijn schaatscarrière terugga naar Brabant. Ik heb niet het gevoel dat ik per se in Friesland wil blijven. Al is het maar omdat mijn familie nog in Brabant woont en we een hechte band hebben.”

Zijn ouders en zus wonen in Tilburg en Drunen. Bij het merendeel van de wedstrijden is de familie aanwezig. Zus Carlijn is volgens Friso zijn grootste fan. ‘Mijn zus is enorm supportive. Ze komt zo veel mogelijk kijken en mijn ouders ook. Sowieso als schaatsfan maar ook als zus, vader en moeder. Als ze er zijn, vind ik dat écht tof. Ik zoek ze ook altijd op, wil weten waar ze op de tribune zitten. Dus dan app ik altijd met mijn zus en stuurt ze meestal een foto. Tijdens het WK in Ahoy (maart ’24) was het enorm druk. Toch kreeg ik oogcontact. Ik ga nooit uitbundig staan zwaaien. Door elkaar te zien, die blikken uit te wisselen, hebben we heel even contact. Het is een fijn gevoel om je familie dichtbij te hebben. Dat komt sowieso niet heel vaak voor. Ik heb Friesland als uitvalsbasis en ben regelmatig op trainingskamp of weg voor buitenlandse wedstrijden.”

En in vakantietijd verkent hij graag de wereld, bij voorkeur Zuidoost-Azië. “Daar is het echt fantastisch. Als de kans zich voordoet, ga ik er weer heen. De cultuur is mooi en de mensen zijn er ontzettend aardig. Het is een wat bekendere plek om rond te reizen. Dus je kunt er makkelijker je weg vinden. Bovendien is het eten er heerlijk.”

Over voedsel gesproken: daar heeft Friso ter afsluiting nog een mooie wijsheid over. “Als topsporter eet je gezond en ben je best streng voor jezelf. Maar soms, als ik écht toe ben aan iets wat ongezond is, pak ik dat gewoon en geef daaraan toe. Dan heb je ’t weer gehad en denk je er niet meer aan. Ik had ooit een Amerikaanse coach die zei: ‘Het is geen cheat day, maar het is een need day…’”