Frank Fiers: ‘Hallum was mijn grote liefde’

Die trainers van Frank Fiers….., die begrepen er niets van. Waarom zeiden ze nou jaar in jaar uit dat lange skeelerwedstrijden gedurende het seizoen uit den boze waren? Marathons op wieltjes? Slecht voor de snelheid in de andere onderdelen. Wie zich er toch aan wilde wagen, mocht na het WK in oktober z’n gang gaan. Zo waren de regels van de experts bij de zuiderburen.

Je kunt ook zeggen: wat een brave Fiers, dat-ie zich aan de orders van hogerhand hield. Want wat ging er een wereld open voor hem in 1998, toen hij het gebruikelijke riedeltje van baanoptredens, EK’s en WK’s achter zich had gelaten en zich vol op de marathons stortte. En in die dagen verscheen de kraker van Hallum, de Bartlehiemtocht, in zijn leven, als een bloedmooie vrouw aan wie hij ogenblikkelijk zijn hart verloor. Het was liefde op het eerste gezicht.

“Die zuiverheid van de koers, het eerlijke karakter, de strijd zonder dat eeuwige geduw of getrek onderling in het peloton: ik vond het geweldig”, zegt Fiers (53), oud-bondscoach van Oranje en tegenwoordig eigenaar van het bedrijf in skatemateriaal, DOUBLEff. Wat hielp om verslingerd te raken aan de monsterrace over honderd kilometer: hij kon direct meedoen op de eerste rij. Zijn debuut staat hem helder voor de geest. “De laatste vijftig kilometer reed ik op kop met Jan Eise Kromkamp die me op elk punt van het parcours had kunnen lossen. Ik heb hem gesmeekt me mee te nemen tot aan de finish en gaf die vriendelijke man mijn woord dat ik niet zo sprinten om de winst. Jan Eise was de sterkste, geen twijfel mogelijk. En die wint altijd in Hallum. Vanaf die dag nam ik me voor een keer de beste te willen zijn.”

De jaren verstreken, maar Fiers’ naam verscheen nooit aan top van de uitslagenlijst. Erik Hulzebosch zegevierde, Philippe Boulard deed het twee keer achter elkaar, gevolgd door Hulzebosch die weer twee edities aan zijn totaal toevoegde (uiteindelijk achtvoudig triomfator) en door Tristan Loy werd afgelost. “Ik eindigde dan als tweede, vervolgens derde, nog eens tweede….. voortdurend bleek er iemand of twee anderen net wat sterker. Ja, hoe zeg je dat? Het werd stilaan een obsessie. Ik zou die droomkoers nimmer winnen.”

Zeker niet in 2005, een seizoen dat voornamelijk in het teken stond van de teleurstelling verbijten omdat een onwillige lies het trainen en daarmee de competitie belemmerde. De oorzaak lag op de Weissensee, waar Fiers in een enthousiaste bui het avontuur van het marathonschaatsen was aangegaan. Hij deed mee aan het Open NK, maar verrekte een lies in de race. “Dat was een kleine blessure die me maanden aan de kant hield. Ik kon alleen fietsen, tot een kleine twee maanden voor Hallum, dat in augustus op de kalender stond. Toen kon ik voorzichtig weer skeelerwedstrijden rijden. Het vele duurwerk op de fiets had het effect van supercompensatie, waardoor ik out of the blue enige tijd topvorm te pakken kreeg.

"Natuurlijk startte ik in Hallum. Vroeg in de wedstrijd sprong ik mee met een groepje, bij wijze van anticiperen omdat de allesbepalende ploeg van Hulzebosch (Nefit) niemand vooraan had zitten. Dat team moest achtervolgen, maar nog voor de aansluiting kwam was ik in m’n eentje vertrokken. Wat er achter me gebeurde, hoorde ik amper; wel dat Hulzebosch met mijn landgenoot Sander Armee op een gegeven moment in aantocht was. Niet lang erna bleek Erik te zijn losgereden door Armee, voor mij het teken om hem op te wachten. Ik kon beter een metgezel hebben zodra Nefit alsnog orde op zaken wilde stellen. We zeiden tegen elkaar: we rijden samen verder en zien wel aan de finish wie er wint. Van Sander wist ik dat hij een diesel was en als een strijkijzer sprintte. Na honderd kilometer zou het ook heel anders kunnen uitpakken.”

Fiers liet zich niet verschalken door de andere Belg die kort erop beroepswielrenner zou worden. “Het is misschien raar om te roepen als je het werelduurrecord – dat ik kort na mijn overwinning zou verbeteren - hebt gehad en Europees kampioen bent geweest, dat Hallum de mooiste prijs is van mijn carrière. Ik herinner me nog precies hoe ik door het dolle heen reageerde. Het was zo’n bevrijding na al die jaren van proberen. Man, ik was zo gek op die koers. Hallum was met recht m’n grote liefde. Dat ik na zeven pogingen raak schoot, maakte me dol van vreugde.”