Logischerwijs vlogen de felicitaties na afloop van de wedstrijd over en weer. Doordat de vrouwenwedstrijd anderhalf uur eerder af was gelopen dan die van de mannen had Van Maaren alle tijd om de ontknoping te volgen. Samen met haar zus Clarissa, die ondanks blessureleed toch haar meters probeert te maken op het Zweedse natuurijs, zette ze een videoverbinding met het thuisfront op. Daar werd de sfeer steeds euforischer toen langzaam maar zeker duidelijk werd dat Harink naar de overwinning aan het rijden was.
"We bellen later wel", was de eerste reactie van Harink toen zijn schoonzus de telefoon kort na de finish onder zijn neus duwde. De 26-jarige schaatser zat nog stikkapot van zijn inspanning en had even moeite om de emoties na zijn eerste grote natuurijsoverwinning de baas te blijven. Van Maaren was echter blij dat ze het gelukt was om ze even bij elkaar te krijgen. "Zo vierden we het toch een beetje met zijn allen."
Met haar eigen prestatie kon Van Maaren ook prima leven. Een derde plaats op het ONK had ze nog niet eerder, al bracht de manier waarop die tot stand kwam gemengde gevoelens met zich mee. Door een gebrek aan samenwerking kon de ontketende Luna Jonkers onbedreigd naar de Nederlandse titel schaatsen. "Ze heeft het wel echt verdiend hoor", aldus de nummer drie, die in de sprint enkel ploeggenote Ineke Dedden voor zich moest dulden. "Wij hebben haar laten gaan, ze pakt een grote voorsprong en houdt het vol. Ik denk niet dat het nog een keer gaat gebeuren, maar voor nu is de titel weg."
"Toen het bij de bel nog steeds twee minuten was, dacht ik wel dat het een dure fout was van alle ploegen dat we niet gereden hebben", ging Van Maaren verder. "De wind ging liggen en ik wist dat ze dan waarschijnlijk niet stil zou vallen." In het peloton bleef de achtervolging uit. "We hebben niet als groep geprobeerd het gat te dichten. In de laatste ronde was het te laat en wist ik dat het een sprint zou worden om plek twee."
Dat de twee rijdsters van Palet Vastgoedonderhoud dan nog gezamenlijk naar het podium sprintten, was slechts een fijne opsteker. Eigenlijk niet meer dan een teken van goede vorm en een reden om met vertrouwen uit te kijken naar de drie resterende wedstrijden. "Mooi dat we nog twee en drie werden van het overgebleven groepje. Het was zwaar, want ook alle Turners zaten niet meer in de groep. Leuk dat we twee en drie worden, maar het is een dubbel gevoel. We reden voor de overwinning. Dan is het toch echt balen."