Dat Femke Kok en Jordan Stolz weer een wereldbekerzege aan hun gestaag groeiende verzameling toevoegden, was geen verrassing. Ze boden schitterende sport, bevestigden hun klasse en gingen over tot de orde van de dag. Station 3 in de serie was bijna voorbij (Stolz moest zich nog melden voor de mass start, Kok voor de teamsprint), de blik kon weer vooruit. Wel of geen Hamar volgende week, maar vooral verder trainen, schaven aan vorm, zelfvertrouwen kweken en de focus houden op het eindpunt van hun traject, de races in een omgebouwde congreshal in een Milanese buitenwijk.
Kok stapte met een keurige 37,00 van het ijs, zo haar vijfde sprintoverwinning in de wereldbeker bijschrijvend. Ze bleef ongeslagen, en net als in Calgary zat Jutta Leerdam in haar kielzog (37,36). Marrit Fledderus werd de derde vrouw van TeamNL die zich voor de huldiging mocht melden (37,53). Hun prestaties waren inleidend vuurwerk voor het mannenhoofdstuk.
"Ik hoop dat mijn naam nog op het bord aan de muur staat", zei Jenning de Boo zaterdagmiddag, nadat Stolz hem had verslagen op de duizend meter met een baanrecord. Maar ook zijn 33,98 moest een etmaal later verdwijnen van de 'eregalerij' in de Friese schaatstempel, omdat stoïcijnse Jordan energie genoeg had voor een nieuwe explosie én demonstratie van puntgaaf schaatsen. Hij finishte na 33,90, zoals hij zelf zei "onverwacht." Typisch Stolz, die gezien zijn berekenende wijze van rijden meestal in de gaten heeft hoe hij onderweg is in de rit. De Boo, die voor Stolz in de baan verscheen, zag het met lede ogen aan, toen zijn grote rivaal langs het elektronisch oog op de streep flitste.
"Dit was echt goed", meende hij. "Ik had na mijn eerste races het vermoeden dat het mogelijk was opnieuw een baanrecord te vestigen. De duizend was beter dan dit optreden, maar niettemin was dit een prima sprint. Als dat een baanrecord oplevert in wat voor het schaatsen het centrum van de sport is, is dat extra mooi."
