Jubelend kwam De Vries over de streep in Thialf. Ze klopte in een flets sprintje haar medevluchters Daniëlle Lissenberg-Bekkering en Yvonne Spigt, zonder dat ze daar heel diep voor hoefde te gaan. Maar goed ook, bekende De Vries naderhand. "Ik voelde me de hele avond echt niet goed. Eigenlijk was ik al lang blij dat ik het podium zou halen, maar ik denk achteraf dat dit voor ons alle drie gold."
Het drietal was weggeslopen uit het peloton in de laatste fase van een wedstrijd die heel lang leek uit te draaien op een massasprint. De Vries zag Lissenberg-Bekkering wegrijden, maar wist niet direct wat ze daarmee moest. "Ik dacht eerst dat ik haar moest laten gaan. Maar toen even later Yvonne Spigt er naartoe reed, voelde ik dat ik toch mee moest."
Het drietal reed nooit verder dan zo’n tachtig meter voor het peloton, dat wat halfslachtige pogingen ondernam om de vluchters in te rekenen. De beste kwam nog van Foske Tamar van der Wal, maar in haar eentje kon de Groningse het ook niet bolwerken. Met nog twee ronden op de teller werd duidelijk dat de drie - die nog wat hulp kregen van afzakkende ploeggenotes - daadwerkelijk om de winst mochten sprinten.
Dat deed De Vries het beste en daarmee verbaasde ze vooral zichzelf. "Halverwege de wedstrijd had ik nog het gevoel dat ik flink moest overgeven, zo beroerd voelde ik me." De Vries was in Zweden al niet fit geweest. "Daar ben ik niet overheen gekomen. Deze avond reed ik aanvankelijk ook totaal niet lekker. Later ging het wel iets beter, maar goed was het echt nooit. Mijn maag was compleet van slag."
En dat terwijl de rijdster van MK Basics juist veel zin had in het wedstrijdje in Thialf. "Ik vond het heerlijk om weer eens lekker te kunnen rijden op zo’n snelle ijsvloer. Pech was alleen dat het een typische wedstrijd voor Thialf werd. Het ijs is zo goed, dat het tempo altijd hoog ligt en iedereen zo’n beetje kan meeglijden. Daardoor leek het er inderdaad heel lang op dat niemand kon wegkomen."
In de finale was De Vries toch nog wel een beetje voorzichtig. Ze kende haar medevluchters maar al te goed. "Daniëlle heeft veel ervaring en weet maar al te goed hoe ze moet aankomen. En ook Yvonne Spigt kan sprinten. Ik wilde daarom zo laat mogelijk aangaan, maar wel als eerste. Daarbij hield ik vooral Daniëlle in de gaten, maar al snel was me duidelijk dat zij op hun beurt naar mij keken."
De winst was bijzonder welkom in een ploeg die toch al een mooie week kende. Amper terug uit Zweden zagen 'de Schaatsmeiden' hun teamgenote Carien Kleibeuker brons pakken tijdens de Spelen in Sotsji. "We hebben niet samen gekeken, maar zaten wel op de groepswhatsapp. Die ontplofte bijna. Echt prachtig. Maar dat gold ook voor de zege hier in Heerenveen. Daar zaten zo’n vijftig gasten van de sponsor op de tribune. Die hebben een leuke koers gezien."
In de schaduw van de strijd om de dagzege, werd er net zo fel gekoerst om de leiding in de KPN Marathon Cup. Janneke Ensing startte in het oranje leiderspak, maar moest dat na afloop afstaan aan Mariska Huisman. "Er gebeurde veel dat niet door de beugel kon", beklaagde Ensing zich. "Maar donderdag tijdens de cupfinale in Amsterdam ga ik er absoluut nog een keer vol voor."